Diverse SCHILDER objecten
Hier staat mijn bedrijfsbusje voor de werkplaats van mijn Schildersbedrijf; Anton Budel Schilders. Deze werkplaats bevond zich aan het eind van het pad Bergweg 24b te Velp (G). Dit pad bevond zich tegenover mijn woonhuis Bergweg 25
In 1964 werden er nieuwe gebrandschilderde ramen geplaatst in de Onze Lieve Vrouwe Visitatie Kerk te Velp, Emmastraat 18. Tevens werd het interieur van de kerk, de plafonds, de wanden en de pilaren in zijn geheel overgeschilderd door de drie samenwerkende schildersbedrijven uit Velp. Toen was ik een jaar of 18 en mocht meehelpen met buizen sjouwen voor de opbouw van het steiger dat zich in geheel de kerk bevond.
Schildersbedrijf E.G. Budel
Schildersbedrijf Tom Mars
Schildersbedrijf Theo van Beek
Een kort resultaat overzicht van werkzaamheden aan het Huis van Dokter Berkenstein Stationsstraat 4 te Velp
Een mooi overzichtsplaatje van de werkzaamheden aan de buitenzijde van het pand, een bijzondere inspirerende klus, waar we al onze kwaliteiten aan konden botvieren. Herstel aan de schoorstenen, het balkonhek repareren, de achtergevel losse verflaag verwijderen, en het huitwerk bijwerken.
De bedragen zijn in guldens uiteraart.
De achtergevel was een enorme klus, de losse verlaag was een harde laag die met afbijt verwijderd moest worden, en daarna nog met de schuurschijf er over heen.
De werkzaamheden aan dit pand van het Witte Kruis, bestond vooral uit werk aan de voorgevel, ook plaatselijk van de losse verflagen ontdoen, en verder werd de voorgevel gerenoveerd onder gezag van Architect van Remmen.
Een van deze bewoners woonden voorheen ook aan de Bergweg en waren verhuisd naar Arnhem
Dit was mijn lieve vrouwe Heleen Boers, die toen nog mijn werk ondersteunde, ze was zelfs bereid om een witte overall aan te trekken en mij te helpen met verschillende klussen. Dat waren een paar glorieuze jaren. De hal bij de familie Rinkel, de voorzetramen bij de zusters in de Emmastraat
Ja, en het huis van de baas zelf moest er ook goed uitzien. Hier zie je een goed voorbeeld van hout reparatie, de houtvuller van de vorige reparatie was nog goed intact gebleven, de foute constructie van de beglazing zorgde toch weer opnieuw voor houtrot.
En ja hoor de Heer en Mevrouw Berkenstein waren zo tevreden over mijn buitenschilderwerk, zodat wij ook hun woonkamer mochten renoveren. Ondertussen was mijn schildersbedrijf omgezet in een coöperatieve vereniging, "Het Schilders Collectief".
Ja, tegen deze tijd was ik behoorlijk ervaren in de kunst van het plamuren en bij het werk van een advocaat in Arnhem had ik ontdekt hoe je de randen langs de paneeltjes van deze kastdeuren mooi in een matte uitvoering kon krijgen, door simpelweg talkpoeder te strooien in de bijna droge verf.
Ja, dat werk aan de deuren in de Hal van Dokter Berkenstein zal ik mijn leven niet vergeten, toen is mijn voorliefde voor uitdagende projecten begonnen. Een stuk of 6 deurkanten daar moesten de oude verflagen compleet verwijderd worden, en dat doe je dan met een verfbrander uiteraard, dan gronden en plamuren, een kolfje naar mijn hand. En alsof dat nog niet goed genoeg was werden de paneel kieren ook nog zorgvuldig met butyleenkit afgedicht.
Ja, toen waren we van alle markten thuis, later mochten we zelf een bovenverdieping van een bankgebouw renoveren, omdat ik zo lekker had gewerkt voor de directeur van die bank, die woonde aan de Beekhuizense weg in een mooie villa met rieten dak, ook toen werd daar door mij geschilderd aan de deuren van de overloop, daar genoot ik zo van dat ik dacht wel 65 te worden met deze ambacht.
Vriend Rob, en Anton aan de sigaar.
Ja, het werk aan het huis van mijnheer Hoetink was ook een verhaal apart, daar had ik mijn hand bijna aan overtild, kennelijk zit het in mij, dat ik graag het onmogelijke wil presteren. Mijnheer Hoetink vond dat zijn huis er mooier uit zou zien als al het houtwerk in transparante uitvoering er uit zou zien. Gelukkig mocht ik het werk in 'begroting' uitvoeren het aantal gewerkte uren mochten dan verrekend worden. En toch is zoiets bijna onbetaalbaar, en toch hebben we het voor elkaar gekregen. Dus de verflagen werden verwijderd met de brander, maar dan begon het pas, en moesten de achtergebleven verfresten in de houtnerf met scherpe krabbers nog 'totaal' schoon gekrabd worde, Ga er maar aanstaan, geen wonder dat ik het aan mijn rug kreeg!
Oh jee, De Gerardus Majjella school, een renovatie project onder architect van Remmen. Als ik daar nog aan denk dan gaan de rillingen over mijn rug. Dit was natuurlijk een project dat geoffreerd moest worden in concurrentie verband met andere uitgenodigde bedrijven. Als je de laagste was moest je er een schep geld bovenop doen, en als het werk aan je gegund werd, moest je de deelnemende bedrijven een overeengekomen bedrag betalen. Maar dan komt het ergste nog, de wanden in de gang en de lokalen moesten met schuimvinyl behangen worden, enorme dikke schuimvinyl rollen van 160 cm breed moesten geplakt worden, zonder al te veel ervaring. Wel iets anders dan een simpel rolletje behang. De moeilijkheid zit het dan in het plakken van hoeken en rond verwarmingsbuizen enzovoort. Dus met veel kunst en vliegwerk lukte dat ook nog wel. Maar toen kwam ik er achter dat ik me ion de maten had vergist en dus veel rollen te weinig had voorzien, en het werk moest wel af. Dus dat was een domper van jewelste.
Oh ja, dat doet me denken aan het project van Auto bedrijf Wijlhuizen in Arnhem. Een prachtig oud pand aan de Eusebius Buitensingel in Arnhem. Ook hier met verve aan het werk getogen, en tegen de tijd dat het houtwerk gedaan was, en we met de buitenmuren aan het werk gingen met 'muurcoat', een zeer elastische muurverf met een vezelstructuur, daar ging het ook mis met hoeveelheid tijd en verf. Toen ben ik maar naar mijnheer Wijlhuizen toe gestapt en uitgelegd dat ik me vergaloppeerd had met de prijs, gelukkig was hij bereid een deel van de materiaal kosten extra te betalen.
De nieuwbouw van de Petrus Canniciusschool was een ontspannen project.
Ha, het schilderen van de houten panelen van de wijzerplaten aan de kerktoren van de O.L.V. Kerk was toch ook weer zo een machtig uitdaging, waar ik weer van genieten kan als ik er aan terugdenk. De wijzers van het uurwerk waren verwijderd, en de houten panelen moesten geschilderd worden, om daar bij te kunnen, hadden we de alluminium ladderdelen van het hangsteiger, door het luik naar buiten geschoven en die ladder veilig aan de balken verankerd, toen door het andere luik naar buiten en staande op het ladderframe konden we net de verste uithoeken van het paneel bereiken, en dat dus vier keer. Toen ik voor het eerst daar staande naar de torenspits keek, leek het alsof de toren achterover ging, en toen ik naar beneden keek, zag ik daar ver in de diepte mijn jongste zoon staan, die naast zijn moeder naar boven probeerde te kijken.
Ja, en zoveel jaren later stonden diezelfde panelen ineens naast de kerk op de grond, en kon ik ze staande nog eens een keer behandelen. Ze waren met een hoogwerker uit de toren getild.
Met bladgoud mocht ik de wijzers plaatselijk bijvergulden.
Het zal in 1984 geweest zijn dat ik de opdracht kreeg om het schilderwerk op het priesterkoor opnieuw te gaan doen. 20 jaar later en het zag er niet uit door die jarenlange lekkages. Veel ingekankerde plekken die weggeschraapt, geïsoleerd en geplamuurd moesten worden. Het was een hoge uitdaging 14 meter hoog, maar we hebben het gered, toen we klaar waren waren de wanden weer gaaf en strak geschilderd.
Hier, zie je de moeder van mijn jongste zoon , zwanger, bezig de schrijfletters aan het doortekenen van de nieuwe naam, 'Het schilders collectief'. Met mijn oudste zoon, toen nog, trots op de auto van zijn vader.
Even terug in de tijd, toen ik net voor mezelf begonnen was, had ik een samenwerkingsklus met het bedrijf van mijn vader. Het is het pand aan de hoek van de Rozendaalselaan, het pand waarin ooit het postkantoor gevestigd was, en waar toen een Herenmode zaak in gevestigd was. Het mooie kolossale houten steiger, met vier niveaus, was geleend van een Velpse collega. Aan beide zijden waren rollers bevestigd, zo kon je met twee man het steiger omhoog heisen.
Hier, staande op het steiger, hoek Hoofdstraat en Rozendaalselaan, werkend aan de modezaak, uitkijkend richting postkantoor, in de verte de trolly lijn 1 Velp-Oosterbeek.
Ha, hier zie je het schilders kwartet Compleet, Pa, Wim Janssen, Gerard Houwaard en ikzelf, voor hen was ik toen nog gewoon Toon.
Deze vloer mocht ik behandelen met een grote vloerschuurmachine, en beitsen in kleur en afrollen met Glitsa krasvaste vloerlak.
Ja, toen haalde ik het in mijn hoofd om het gezag en de financiën te delen met aangesloten coöperatieve leden, naar voorbeeld van het Ingenieursbureau van Steenis uit Utrecht, met een heus bestuur en notariële akte. Dit heeft helaas niet lang geduurd, ik kwam erachter dat ik teveel baas in mijn genen had, en het bestuur zat een vriend van de vennoot, en dat gaf allerlei narigheid. We hadden een project van een Wegenbouwmaatschappij, BAM geloof ik, waar we toen in een keer veel geld hadden verdiend, een deel van die winst is naar een vrouwen organisatie gegaan. Waar later mijn vrouw steun ondervond om afscheid van haar man te nemen. Helaas vond mijn vennoot van toen dat het niet eerlijk ging, en voordat ik het wist nam hij F.15.000 op, om zichzelf bij voorbaat van voldoende geld te verzekeren. En toen werd het "Schilders Kollectief" Werknemers Productie Coöperatie, gewoon weer Anton Budel Schilders - Bedrijf, met baas Anton. ,
Mooie klus in opdracht van Gerard Laagland, aannemer, in de Kastanjelaan in Arnhem.
Jos Dasselaar, leerling schilder in vaste dienstbetrekking, leuk mee samengewerkt.
Dit karretje was een uitving van mij. Gebruikt bij spuitklus in een ziekenhuis in de buurt van Ede, in samenwerking met Jan Franssen, die had een architecten bureau, voor alternatieve materialen. Zoals gebruik maken van klassieke lijnolieverven en het gebruik van rietstro muren. Ja, dit was een leuke creatieve tijd.
Maar ja, het was niet altijd rozegeur en maneschijn zoals je wel begrepen hebt, er waren ook winterse tijd dat ik niet voldoende eigen werk had. Toen heb ik me wel eens ingehuurd bij het schildersbedrijf van Van Zwam in Oosterbeek, wij zagen elkaar wel zitten mijnheer van Zwam, maar ik ben toch maar zelfstandig gebleven. Dit hier was een klus in een huis in Velp aan de Arnhemse straatweg, dat van de vrijmetselaars loge was, de Gelderse Broederschap. Dat was weer een mooie tijdsmoment, met geen zorg aan de kop, en lekker vakkundig schilderwerk maken.
Ja, toen kwam het werk aan De Drempel, Daalhuizerweg 4 in Velp, een mooi groot pand, voor jonge meisjes met opvoedingsproblemen, het grappige aan dit project is dat ik mij herinner vanuit de verkenners/tijd (scouting), ik aan die voordeur heb aangebeld en voor die mevrouw een 'heitje voor een karweitje' mocht doen. De Hervormde Voogdij Vereniging bestond in 1982 75 jaar, vanaf 1907, in 1966 gefuseerd met Arnhem-Nijmegen, De naam symboliseerde de veilige drempel die de meisjes moesten nemen als ze gingen werken. Mevrouw Hoetink een belangrijke medewerkster van De Drempel woonde in het Huis aan de Ringalle 57, het huis waar wij zoveel werk aan hebben gehad om het schilderwerk transparant te maken.
De Drempel was een tehuis voor uit huis geplaatste meisjes
Ja, toen mijn schildersbedrijf weer van Anton Budel Schilders was, heb ik hier mooie tijden gehad, met een volgzame leerling schilder, met af en toe lonken naar de jonge meiden. Maar van het schilderen van die muren daarvan heb ik echt genoten, en toen kwam ook het idee om regenwerende schermen te bedenken, zodat je met regenachtig weer kon doorwerken. Ik kan me ook nog herinneren dat toen ik een keer aan de daklijst stond te werken bovenaan die schuifladder van 22 sporten, dat een poot van de ladder in de zachte grond wegzakte en de schuifladder weg begon te glijden, gelukkig kon ik het verder wegglijden voorkomen.
Ja, dit was ook weer een mooi project, het was een dependance van De Drempel aan de Graaf Lodewijkstraat , daar konden we ons splinternieuw hangsteiger uitproberen van aluminium, ladder met beugel voor in de dakgoot met een stoere hangbak waar je veilig in kon staan, als de dakgoot stevig genoeg was uiteraard.
Dit was het huis van de familie Middelkoop aan de Nijhoffstraat in Arnhem, ook zo'n ambachtelijk doordouw project. De familie Middelkoop heb ik leren kennen, toen het niet meer zo goed ging met de moeder van mijn twee oudste kinderen, om je huwelijk te redden dan ging je naar een therapeut, die dan via gesprekken nog iets probeert te redden. Ons huwelijk redden is niet gelukt, het werd alleen maar akeliger en afstandelijker. Maar de vrouw van deze therapeut deed aan massage groepen en daaraan ging ik meedoen. En daar ontdekte ik dat mijn handen ook gevoelige vingers hadden, die weer op een geheel andere wijze aan het werk konden. Ooit zeiden ze daar tegen mij dat ik 'gouden handen' had, en allicht bedoelden zij daarmee dat ik in staat was de massage op een goddelijke en doeltreffende manier wist toe te passen. En zo ervaardde ik dat ook zelf, je begrijpt dat er toen een nieuwe wereld voor mij open ging. Waar ik met genoegen aan terug denk.
Daar heb ik dus die hal van binnen geschilderd, ook een project waar ik vaak dacht, waar ben ik aan begonnen. De verf op de plafond en de muren waren hier ook van gebladderd, dus dan lijkt het een makkie met een plamuur mes gewoon wegsteken, maar ja dat bleef maar doorgaan, maar dan weet ik ook van geen ophouden en zet door tot de laatste centimeter. Het resultaat was er dan ook wel naar.
Het hek van het kerkhof aan de Enkweg in Velp waar Budels van de Moeshofweg liggen begraven. Tijdens dit hek is mijn gedicht 'Poort' ontstaan op 31 oktober 1984.
Dit is de achtergevel van het huis van de 'zusters in de Emmastraat', ooit was dit de R.K. kerk van Velp toen de Katholieken zich niet meer hoefde te verschuilen in de schuilkerk aan het eind van de Kerkallee.
Dit zijn ontwerpen voor de regenschermen die licht en makkelijk te plaatsen zouden moeten zijn.
Onze bedrijfsbus een Britch Lelyland met een mooie grote imperiaal erop. Toen ik moest stoppen met het schildersbedrijf, door hernia en financiële problemen, heb ik het kantoor omgezet naar een massage ruimte, en probeerde daar een begin te maken van een massage praktijk. Werkplaats voor Massage, heb ik het toen genoemd.Maar, ja eerst moest de bedrijfsbus de deur uit, en toen moest ik mijn huis verkopen, en de opleiding voor Energetische Therapeut staken, omdat ik het allemaal niet kon bolwerken, daarna 5 jaar werkloos geweest, een opleiding gevolgd voor agogisch werkende, en toch nog 5 jaar werkzaam geweest in de gezondheidszorg te Zutphen op een activiteitencentrum.
Maar hier probeerde ik nog als zelfstandig ondernemer klanten te verwerven.
Dit is de hal van de werkplaats, toen het in vol bedrijf was, het achterste stuk waar er werkruimte was en het magazijn van de materialen, heb ik later een toilet en een doucheruimte gemetseld, voor de massage praktijk.
Hier nog in vol bedrijf bij de woonboerderij van de broer van de moeder van mijn jongste zoon ergens in de betuwe. Hier heb ik geloof ik nog schilderwerk gedaan. Verder bestond hier de uitdaging erin dat een enorme grote isolatie ruit omhoog moest naar een kozijn boven de deel van boerderij. Met zes mensen de ruit met zuignappen opgetild op een steiger en van daaruit omhoog het kozijn in. Dat was best een groot risico, maar het scheelt dat ik wist waar ik mee bezig was en in staat de leiding in handen te houden tot de glasplaat in de sponning stond.
Terug naar Velp naar de Julianastraat, ook een uitdagend project tot een goed einde gebracht. 53 bestaande ruiten verwijder en nieuw isolatie glas geplaatst, het risico schuilde in het vooraf opmeten van de sponningmaten. Voor zover ik me herinner waren alle maten goed, in tegenstelling tot die maat van een ruit voor een woonkamer, waarvan bleek bij het plaatsen, dat het van boven 12 cm tekort was, gelukkig trof ik toen mensen die akkoord gingen met een extra kozijn constructie, dat het toch afgemaakt kon worden. Het buitenschilderwerk werd ook door mij gedaan, het werk was geoffreerd met de werkwijze dat de slechte verfgedeelten zouden worden bijgebrand en bijgewerkt, en totaal opnieuw geschilder zou worden. Nu deed het feit zich voor na een zekere tijd, dat er blaren ontstonden bij de tuindeuren onder het balkon. Ik hield voet bij stuk dat ik daar niet verantwoordelijk voor gesteld kon worden, omdat niemand kan weten dat er blaasvorming zou ontstaan. Nou ja ik ben er in ieder geval mee weg gekomen.
Mooie winkelpui naast het winkeltje van Jan Fransen.
Ja dit is ook een mooi verhaal, in de tijd van mijn vader, was het mogelijk bij de gemeente Rheden om in het najaar nog werk te mogen doen waar niet zo'n hoge prioriteit aan gegeven werd. Zoals het houten bruggetje in de vijver bij het Villapark van de Muziektent. Zo kon ik bij 'lastig' weer toch werken aan deze boerderij in Rheden. Zo heb ik ook een keer de muziektent op het eilandje van de Muziektent in Velp kunnen schilderen. De staldeueren op de fotos die heb ik mogen schilderen bij weer en ontij.
De huiskamer boven de Bakkerij van Borggreve had drie enorme tuimelramen met isolatie glas, die waren lek, en moesten vervangen worden. Gelukkig konden we zo'n hydraulische lift huren en was het plaatsen, ook geen makkie, maar niet zo hectisch als die van boven de deel van die boerderij.
Ja, als sluitstuk mag het zustershuis van Sint Jozef wel genoemd worden, weet je wel die van het verhaal met de 'handwagen'. Ooit was dit huis er neergezet door een rijke koophandelaar van exotische bloemen. Het verhaal luidt dat hij er niet lang van heeft kunnen genieten. Maar toen ging het over in de handen van een zuster congregatie die er een verzorgingshuis voor bejaarde notabelen van maakten. Voor mijn vader in die tijd heb ik aan de trappenhal en het transparante houtwerk gedaan. Voor mijn eigen onderneming heb ik toen de buitenkant van het huis gedaan. Wat ik me nog goed herinner was dat de luiken per stuk onnoemlijk zwaar waren. De nonnen vriendelijk en op tijd koffie en thee, en de materialen kon ik inmiddels met een Peugeot Combi vervoeren.
Dit is nog mooier om mee af te sluiten, het toenmalige Hotel Restaurant te Laag Soeren, was toen wij er waren al niet meer in gebruik, ik was daar met de moeder van mij oudste twee kinderen. Later ben ik er nog eens wezen kijken en me door struikgewas heen had geworsteld, kijkend naar wat inmiddels een ruïne geworden was. in de keuken achter het gebouw zag ik dat er nog een vrouw woonde, die kennelijk nog geen afscheid kon nemen.
