2010

Memorial Day 2010

 

GEDENKEN.

We zijn hier bij elkaar om te gedenken, te gedenken wie ze waren, onze ouders.

Om stil te staan bij wat ze deden, om te gedenken hoe wij hun hebben ervaren, wat ze voor ons betekenden.

Wie en wat waren ze ook al weer, onze ouders, het is al weer zo’n lange tijd geleden dat wij hen begroeven, hier … op deze begraafplaats ‘Heiderust’.

We zijn al weer een tijdje onderweg zonder de zorg voor ons Vader en ons Moeder, toen ze het niet meer alleen konden, de rollen werden omgedraaid, en dat wij, ‘hun kinderen’ hen moesten zeggen wat wel en niet meer kon.

Wie waren ze ook al weer onze ouders, ons Vader die zo moeilijk bereikbaar was, en ons Moeder die altijd zorgelijk en beredderend aanwezig was.

Wat waren hun grappen en grollen ook al weer, hun eigenaardigheidjes, en wat is daarvan aan ieder van ons aangekleefd. Wat wij aan hen verfoeiden, in hoeverre is dat bij ons gewoonte geworden?

Zij bleven getrouwd en raakten pas gescheiden in het bejaardenhuis, én toen Moeder het ‘eerst’ uit deze wereld verdween.

Wat betekent dat ook al weer; delen in lief en leed?

Elkaar respecteren en accepteren in een belofte waarvan je weet dat het de eeuwigheid niet kan halen!

Hebben wij onze kinderen geleerd wat onze ouders ons niet konden leren?

Voorlopig blijven we hen en elkaar nog even trouw, door naar hier te komen, op de tweede zondag van tweede maand in het nieuwe jaar, een goede traditie dat een band in stand houdt, dat een verbinding betekent tussen broers en zussen, uit een tijd dat er met gemak grote gezinnen kwamen, wij; tastbaar bewijs uit een Rooms Katholiek verleden, ‘wij’ uit het gezin van 12 kinderen van de Pastoor Koene straat nummer 9, kinderen van de Petrus Canissius, Sint. Fredericus, Gerardus Majella, en Bisschop Staal school.

We zijn dan wel geen helden geworden, beroemd heden of bekende Nederlanders, maar me mogen er zijn, met onze kinderen en kleinkinderen, en met wat we bereikt hebben, voor de een is dat zichtbaarder dan voor de ander. De één zegt; ik ben van Henriëtte, de ander zegt ik ben van Gradus, dat verschil mag er zijn, want dat wat ons bindt is denk ik, dat we met trots de naam ‘Budel’ willen blijven dragen, en daarbij vergeten we niet dat we ook een deel van de Kohlmannen in ons dragen!.

Zo is het ! Anthoon 6^de loot van de stam.

Maar … nu ik het toch over ‘stamboom’ heb is het ook wel zinvol het even over onze ‘voortplantingsdrift’ te hebben. Laats was ik bij Josephien en zijn we even aan het tellen gegaan en we kwamen uit op het ludieke getal ` 47 ` dit ‘totaal’ kwam in de reeks van geboorte momenten en geboorte ervaringen als volgt tot stand, of liever gezegd tot een `totaal´ op het tijdsmoment dat we aan het tellen gingen.

Dit is aan onze ouders, en aan ons zelf, toch wel een applausje waard dacht ik zo.

Anthoon