Een soort van gedicht over Johan en mij.

 

 

Toen het duidelijk werd dat Johan ons leven zou verlaten, werd ik ineens overrompeld door het besef dat Johan meer voor mij heeft betekent dan ik in de voorbije jaren beseft had.

 

Toen ik er met mijn dochter Wendy over sprak, over het sterven van Johan, en haar over Johan vertelde, werd ik als in een bliksemschicht van emoties teruggeworpen in de tijd. En ik werd door een diepe emotie overmand, en moest mijn tranen de vrije loop laten.

 

In ‘die jaren’ kwam ik best vaak in Breda, en heb mij altijd thuis gevoeld bij Johan en Marie-Jose.

 

Ik herinner mij, dat het een tijd in mijn leven was, dat we als broers veel tijd besteedden aan gesprekken die ons aan het hart lagen, zij, als voormalige priesterstudenten, over maatschappelijke zaken, over fotografie en over de katholieke kerk, waarin zij zich belazerd voelden.

 

En nu zoveel jaren later, moet ik bekennen, niet dat ik ‘hem’ in de steek zou hebben gelaten, maar … dat ik ‘mijzelf’ op een gegeven moment in de steek heb gelaten, door niet meer naar hem toe te komen, en vele kansen heb voorbij laten gaan hem te ontmoeten, als de mens die hij was.

 

Dus mijn lieve broer, ik kom hier geen afscheid van je nemen, maar ben even wakker geschud, ben weer opnieuw in de tijd geplaatst, met liefdevolle herinneringen aan jou, mijn broer Johan.

 

Je broer Anthoon

25 Oktober 2024

 

Natuurbegraafplaats Alphen (N.B.)

De Hoevens

Goorstraat 5a 5131 RG

 

20 mei 1941-21 oktober 2024

Marie Jose Karen-Bram-Maaike-Loes-Tess

 

Johan 75 jaar:

   

 

 

 

 

Terug naar het overlijden van dochter Karen.