Hara.
Harmonie in Hart – Geest
– Lichaam.
Met een verwijzing naar:
v
Christus Initiatie jung
v
Initiatische Weg durckheim
v De
Roep om de Meester kahlil gibran
v
Persoonlijke transparantie anthoon
budel
De weg waarop de mens zijn grote
transparantie of transpiratie zoekt wordt versperd door
het geheel van zijn verdrongen, en naar uitdrukking
zoekende verlangende leven, door zijn schaduw !
Dit blijkt door boze impulsen, en deze
komen op vernielende wijze aan het licht !
Twee
manieren zijn er om die transparante weg te vinden, en om
die boze krachten meester te worden:
A door: de Psychologische weg
B door: de Ascetische weg
De psychologische; is de weg die naar
de wortels van de verdringing speurt en deze bloot legt,
om de bevrijdende en bevruchtende pogingen van de mens
zijn eigen kracht mogelijk te maken.
De ascetische manier; is een andere
manier om klaar te komen met het boze, door ascese. Dat
is een onvoorwaardelijk manier van betrokken zijn op God.
Door op deze wijze op God gericht te zijn offert de mens
in deemoed zijn heilloze aanspraken op de wereld, op.
Door de psychologische weg is er echt
sprake van een offer wanneer het “ik”
volkomen losgelaten wordt. Er ontstaat dan een wijze van
doen die het hele levenspatroon van die mens doet
omkeren, in daden van een eigen vrije wil, tot het
aannemen van versterving, dat nieuw leven verwerft.
Zonder tucht is er geen vorderen, of
een voortgaan op deze weg, wat in vroeger tijden door
ascese, door vasten, gebed en opoffering (soms ook
kastijding), verkregen werd, wordt heden door de
ontdekking van “de schaduw zijde” mogelijk
gemaakt, door het om te zetten in iets tijdeloos, dus
niet zinloos. Voor de deugd hebben de goden het zweet als
prijs gesteld. Voor de grote omzetting of de verandering
het zelfoffer, het afsterven (zuivering en bevrijding
worden niet alleen door dieptepsychologische middelen
bereikt).
De initiatische weg heeft niet het
karakter van een lijnrechte maar van een spiraalvormig
lopende weg. Haar uitwerking op de mens is van een
middel-puntvliedende en middelpuntzoekende kracht. Haar
beweging gaat vanuit het midden naar buiten, en
omgekeerd, hij leidt van de oppervlakte naar het binnen,
het centrum, vanuit oneindige verten naar de diepte, de
kern, en van daaruit weer naar de omtrek.
Steeds voelen we ons naar het midden
getrokken, gedreven en geroepen, maar tegelijkertijd door
haar in vrijheid gesteld, en uitgezonden naar verten. Het
geheel dat we als ons zelf -zijn- ademt in deze beweging
als in een spiegeling herhaalbaarheid. We worden wat we
in wezen zijn, zoals bij het in en uitademen. Als een
verende beweging die ons boven ons-zelf-uit-tilt en weer
naar ons midden terugvoert.
Wij ervaren dan een kern in ons vanuit
een levende betrokkenheid op al wat ons omgeeft. Is, wij
ervaren hem als oorsprong en land van herkomst, naar alle
persoonlijke horizonten van ons leven, en met alles wat
betekenis heeft in de wereld waarin wij leven.
Voortdurend is de omtrek van ons leven
niet alleen ruimte waarbinnen onze kern zich ontvouwt,
waarbinnen deze als vorm verschijnt, maar wij ervaren hem
ook als zijn heilloze bedreiging. Het verlangen van de
kern is een bedreiging voor de omtrek. Het kan hierin
verzanden en als in een slob verstrikt raken in zijn
eigen net. Kern en omtrek kunnen elkaar wederzijds
in gevaar brengen, vooral omdat geen oponthoud, geen
stilstand, in het heen en weer van de beweging is
toegestaan, want deze beweging maakt het -zijn-
de kern, de levenskracht van de kern en de omtrek uit.
Er bestaat geen bestendig groeien naar
het rijk van het Grote Midden, ook is de weg er heen niet
gelijkmatig. Het proces begint met een schok, en
ontelbaar zijn de valstrikken, de hoogten en de diepten
die overwonnen moeten worden. Altijd opnieuw valt de mens
uit het geheel nieuwe weer terug in zijn natuurlijke
“ik”. En elke keer weer opnieuw brengt alleen
een totale ommekeer, hem in een gevaarlijke sprong
omhoog, weer terug in het rijk van het Midden.
Dit vraagt om een geheel andere mens
dan de wereldse, wanneer het “zijn“ in hem
opgaat. Omdat hij anders wordt, ziet hij, zoekt hij,
bemint hij anders, en ziet daardoor ook andere dingen.
De sprong naar en in een andere
dimensie veronderstelt een loslaten, een prijsgeven,
dikwijls ook een vernietiging van wat hem aan de wereld
bind, en dan leeft hij vanuit een andere kracht. Vanuit
een andere zin – geheel in een andere liefde, ייn
zijn met dit alles en het niet meer kunnen verlaten.
De liefde in het rijk van het midden
is een ervaring van eenheid, een eenwording met het Ware
Wezenlijke dat in ieder mens onvoorwaardelijk als kans of
als kiem aanwezig is.
Initiatie = betekent hier inwijding of
ontwikkelingsgang in een proces.
(adepten (leerlingen) die in
tijd en leergangen op weg zijn naar een innerlijk voltooiings-proces
en begeleid worden door een hogepriester of priesteres
(leraar of meester).
Uit: "Hara"
Het dragende midden van de mens.
Door:
Karfried Graf von Durckheim
Vijfde druk
1990 Ankh-Hermes Deventer