56. Mens zijn op aarde.
Het zaad der gouden uren.
Leer stil zijn, leer niets doen en leer
wachten:
't geheim der sterken school altijd daarin,
dat zij zich instelden op lange drachte' en intoomden d'
ongestuime dadenzin. Niet 't wachten der praatgragen zij het
onze, die sprekend aldoor over wat zal zijn, intussen
inslurpen als grage sponzen, met lijf en ziel den heeten
levenswijn.
Maar 't dadenrijke wachten van wie maken
wachtend, zichzelven én het levensveld anders, wie niet
uitstellen het ontwaken tot een bazuinroep door de heuvlen
zwelt. Zij voor wie alle dage' en alle uren de eeuwigheid
breekt door den tijd en die houden aldóór bij de kampvuren
zwijgende wacht, te gaan bereid.
Gij dan, vul uw hart uit het stillen bekken
der eenzaamheid, met vastheid, de liefde en rust en keer niet
terug naar de mensenkust eer deze krachten u geheel
doortrekken en hun werken in u, ù werd bewust. Keer niet,
eer ge van uzelf kunt geven en blijven even rijk, hoeveel ge
ook geeft. Daden zijn golven die opkome' en even staan, dan
terugzinken in het leven, maar gij, gij zijt hen die achter
daden lééft.
Gij zijt de grond, waarin ruste' al uw
daden: de zee, waaruit de golfslag komt gerezen: het
knooppunt, waar hun veelkleurige draden in saamkomen. Ze zijn
om u een wade, zich plooiend naar den grondvorm van uw wezen.
Het zaad der gouden uren is nog niet vergaan
en de bron niet verzand der heiligen gedachten: nog leeft de
ziel, nog leven in haar de krachten die dringen naar omhoog.
Vrij blijft de baan, zoo wij de driften, t' zelfzuchtig
begeren, maar overheuv'len in dat andere vat, waarin 't
gepuurd wordt tot het gouden nat, waar de geslachten der
mensen op teren. Maar dat is zwaar. Daartoe moet alle dagen
men uitwieden dat, wat altijd te snel weer opkomt, wat door
alle hartelagen verworteld is: het kwaadaardig gezwel der
ik-zucht. Haar moet men het hart uitroeien, dat maken tot den
gezuiverden grond, waar zuivere liefde in kan overvloeien,
… met zijn daden dit doen, niet met den mond.
1934 Henriette Roland Holst van der
Schalk.