Franciscus van Assisie en Clara

Carlo Carretto:

Het verleden is voorbij en keert niet meer terug. Ook al zijn er tweeduizend jaar voor nodig geweest, voordat het evangelie begon door te dringen in de harde hoofden van mannen die christenen geworden waren, maar … vast bleven houden aan de besnijdenis etc. begint er nu toch iets op gang te komen.

Het concilie is een uniek keerpunt geweest in de ontwikkeling van de moderne wereld en heeft al veel overvloedigs van de vloer geveegd, dat zwaar op de kerk drukte.

En het kon dat doen, want na heel veel leed was het evangelie eindelijk diep in haar aderen doorgedrongen.

Lees de bijbel eens aandachtig en je zult het grote verschil opmerken tussen het Oude en het Nieuwe Testament.

De onstuimigheid van Mozes, die een afspiegeling is van het Oude Verbond, staat wel heel ver af van de geweldloosheid van Jezus, die het Nieuwe Verbond heeft ingesteld.

De politiek van de oude theocratische (goddelijke macht) staat, die ook bij ons in de middeleeuwen nog in zwang was, toen geloof en cultuur, geloof en politiek onontwarbaar dooreen liepen, is voorgoed verdrongen door het evangelie, dat vooral de laatste tijd in de harten gerijpt is.

De juristenmentaliteit van de oudheid deinst terug voor de liefde, die de harten aan het veroveren is.

Het schandalig racisme van de klassen en standen is verbrijzeld door het begrip van de gelijkheid, die … aangekondigd en verwezenlijkt wordt in de opbouw van het Rijk Gods.

En ook voor de vrouw is er goed nieuws; lees maar eens goed.

Houdt de ogen open voor de tekens van de tijd want anders lopen jullie gevaar, overrompeld te worden door de realiteit, die al een tijdlang aan de deuren klopt. Tegenwoordig kan de vrouw net zo naar het woord van Jezus luisteren als de man, en wanneer Jezus zegt: `Gaat en onderricht alle volken', dan mag het niet meer gebeuren dat de man dit op de ene manier en de vrouw op een andere manier uitlegt. En wanneer de man grote verantwoordelijkheid op zich neemt, dan betekent ditniet dat de vrouw zich alleen maar geschikt mag voelen om een toevlucht voor de man te zijn, of om in de keuken van een seminarie te staan ten dienste van de eerwaarde heren.Wat moeten jullie alles toch helemaal opnieuw gaan bekijken!

En wat zou ik de vrouwen van tegenwoordig toch graag zeggen: 'Gaat' en in die opdracht dan tevens alle kracht van de geest leggen en alle bezorgdheid voor de ontzaglijke nood in de wereld, die hongert en dorst naar het evangelie. Verander uw woning in een ideaal kloostertje, zoals Catherina van Siëna deed en bid er, overleg alles met elkaar en laat er vrede heersen. Uw werk wordt dan verlicht door de macht van uw roeping, die bestaat uit beminnen, bemoedigen, dienen.

Aap de mannen niet na, maar wees creatief, authentiek, door in uw vrouw-zijn te zoeken naar de wortel van uw anders-zijn, dat iets onvervangbaar eigens is, omdat het gewild en geschapen is door God zelf. Herhaal iedere dag bij u zelf: een man is geen vrouw!

Verlies geen tijd met het zoeken naar een manier om dichter bij de man te komen om zodoende enigszins op hem te gelijken, maar doe uw best om zo ver mogelijk vandaan te blijven van dat voorbeeld, dat niet voor u bestemd is en heel wat aan prestige en luister heeft ingeboet.

Ik denk dat, als er voor u, vrouw, op de wereld een voorbeeld is, dat het dan Maria van Nazareth is.

Het is niét mogelijk dat Jezus aan deze dingen niet gedacht zou hebben en niet geprobeerd zou hebben om in de dertig jaren van zijn leven op aarde het ideaalmodel van de vrouw te vormen.

Maria was zo dicht bij hem!

En zij was zo vol zorg voor hem!

En zij was op de eerste plaats de dochter van God de Vader, de moeder van het Woord en de bruid van de Geest.

Er is nog te weinig nagedacht over deze uitzonderlijke vrouw.

Men is nog niet diep genoeg ingegaan op de werkelijkheid van het 'vrouw/zijn van deze aarde', onze zusters zijn, op haar vrijheid, op haar zelfstandigheid, op haar zichzelf zijn in het alledaagse, dag in dag uit aanwezig.

Gij, vrouwen, gij zou u in uw gebeden een beetje meer moeten verdiepen in het mysterie van Maria.

Tot nu toe is er te veel sentimentaliteit of nutteloos triomfalisme geweest! Voornamelijk van de kant van de mannen, vooral... als ze ongehuwd waren.

Nog een laatste puntje.

Laat u niet langer alleen door mannen leiden omdat het mannen zijn; als u het doet, doe het dan omdat zij heilig zijn, en acht het niet beneden uw waardigheid om u door een vrouw zoals Clara te laten leiden, die, ook al is ze vrouw, misschien juist omdat ze vrouw is, nuttige en bemoedigende dingen kan zeggen.

Nu zou ik... om u een beetje te ontspannen, nog een mooi verhaaltje willen vertellen'.

Franciscus en Clara liepen samen door de besneeuwde velden. Bij de tweesprong van San Damiano aangekomen zei 'de meester', Franciscus, het eerste: 'We moeten afscheid van elkaar nemen'.

Van hem kwam altijd een woordje van versterving, iets dat een teken van kracht is.

Clara knielde in de sneeuw neer en met alle bereidwilligheid en nederigheid die spontaan bij haar opkwam als ze bij de meester was, wachtte zij tot hij haar gezegend had.

Maar toen zij opgestaan was, trilde haar hart zoals bij een jong musje in de winterse eenzaamheid en in een menselijk verlangen kwam deze vraag, als van een klein meisje op haar lippen; 'Vader, wanneer zullen we elkaar weer terug zien?'

'Als de rozen bloeien,' antwoordde Franciscus kortaf, want hij was zelf ontroerd; hij had echter slechts een paar stappen gedaan of de heldere stem van Clara riep:

'0, vader!' Hij keerde zich om. De struiken die vlak voor Clara stonden waren struiken met rozen geworden, rozen met vlammende kleuren en overal waar de twee heiligen hun ogen lieten gaan, bloeiden rozen in de sneeuw of het een wondermooie meimaand was.

Moge God geven dat wij op het pad van ons leven ook zulk een bloei mogen beleven. Het zal het teken zijn van het wonder dat God in ons heeft gedaan, door ons in staat te stellen te leven volgens de zaligspreking van de kuisheid in een weldoende dagelijkse omgang met de vrouw, die terecht zoals Clara 'onze zuster' geworden is.

Was een schrijver van een aantal religieuze boeken, leefde van 2 april 1910 tot 4 oktober 1988.

Woonde afgezonderd als kluizenaar, los van de broederschap: Kleine broeders van het Evangelie. In de buurt van een voormalig Franciscaner klooster.