Bundel - Persoonlijke ervaringen 1ste
2012-08-15 Flers Frankrijk
1.
Overvallen worden door de zon …
Ik word wakker sta op en loop de caravan uit
En wordt overvallen door de zon.
Daar sta ik dan open en bloot voor die warme zonnestralen
Weldadig naakt, terwijl de zon mijn lijf vormt en met warmte omhult.
Ik voel de chakra’s van mijn handen voel de energie die binnenstroomt
En ik blijf hier voor zitten wel een uur lang in de vroege ochtendzon
En denk aan jou.
Als ik hier een tijdje zo zit voel ik me opgeladen worden
met vreugde, een gevoel dat me weer even volledig maakt, en dan … ja schuift de zon achter een wolkenmassa.
Tijd om op te staan, en me aan te kleden voor de orde van de dag. Het is een wolkenmassa die het blauw van de hemel overroelt, maar mijn vreugde wordt er niet minder om.
2.
De wind wappert mijn gedachten heen en weer.
Die gedachten vullen mijn hoofd, om plaats te maken voor de leegte van het begrijpen dat … zon … liefde is, zoals God liefde is, zoals de liefde in de mens is.
Zo blauw als de lucht leegte is:
Is aarde groei
Is het leven veelheid
Is mens volte
Is mens lichamelijk compleet
Is de mens nog niet af in zijn geest.
Is de mens groot in zijn kleinheid.
3.
HET COMPLEET MAKEN VAN DE VERHALEN?
Vragen die ik mij stel …
*Wat is het goudgehalte, en wat is de toegevoegde waarde van jouw verhalen betreffende religie?
*Wat is er wereldvreemd aan, en wat is er wezenlijk vreemd aan?
MENS IS Voortplanting
GEEST IS Werkzaamheid
GEEST KOMT VOORT Uit de ALL/Geest
Zon die de aarde en alles erop verwarmt, indringend, als het ware oplaadt, bestaansenergie geeft, direct invloedbaar, vormbaar in plant en dier.
“Geest” is werkzaam in het meest binnenste van levende wezens, en in het bijzonder in de mens, en is voortgaand werkzaam via ons innerlijk bewustzijn, van organisme naar organisme, van mens naar mens en zo verder.
DAN RICHT IK MIJ OP
DE BLIK GERICHT OP DE EENVOUDIGHEID
VAN DE NATUUR
EN REALISEER MIJ
GEEST IS NIET TE MAKEN
GEEST WEET ZICH ‘WEL’ UIT TE DRUKKEN
IN TAAL EN TEKST
GEEST VORMT ZICH TOT STOF
IN EN DOOR MENSEN
DOOR WOORD TAAL EN VERHAAL.
En realiseer ik mij, hoe ‘complex’ de menselijke natuur zich heeft ontwikkeld. Niets is meer hetzelfde als het ‘toen’ was, alles verandert door de tijden met sprongen, tenminste … wat het materiële betreft. De menselijke bovenlaag (geest/noösfeer) ziet dit alles aan, en is afhankelijk van de mens die die de blik naar de horizon gericht houdt. Déze mensen zijn de dragers van de nieuwe tijdgeest. De mensheid is van ‘hen’ afhankelijk in hoeverre de mensheid voortgang boekt; in sociaal, psychologische en ‘geestelijke’.
Wat zon al niet te weeg kan brengen!
Anthoon, sommigen kennen mij als Opa, er zijn er ook die mij Toon noemen.
Flers – Nijmegen 2012-08-21
2012-08-05
Op de liefde. Op de schoonheid van liefde …
Wat is het hier mooi, het lijkt wel een beetje op thuiskomen, in het bos van waar ik vandaan kom, de Veluwezoom. Het doet me ook wel herinneren aan wandelingen in de Ardennen, of Frankrijk. Nee, toch meer op de Veluwe, met van die smalle paadjes, hellingen en kleine valleien.
Ik zwerf hier van west naar oost, gewoon doorlopen en genieten, mijn neus achterna, smalle paadjes volgend, met een kompas als leidsman. Paden volgend die naar ‘verten’ leiden, de diepte in naar voren. Ben begonnen te wandelen vanaf de Nijmeegse Baan, voorbij Dekkerswald het bos in, door de “Lage Langenberg” van ‘oost’ naar ‘west’.
En daar zie ik een statige beuk, maar wat jammer nou, hij heeft zijn ‘gronding’ verloren, en hangt scheef over het laantje dat ik volg. Maar … heeft nog niets van zijn ‘stevigheid’ aan stam verloren. Zelfs het gebrom van een eenmotorig vliegtuigje geeft het vertrouwde gevoel van alleen te ‘zijn’ en in stilte, in de mij omringende natuur.
Het liefst wandel ik daar het ruige bos in, omhoog, maar doe het toch maar niet, op dit pad wandelen, geeft rust en ontspannen genieten van mooiigheid, genieten van de regelmatige tred van mijn voetstappen. Maar … even later doe ik het toch, en worstel me omhoog naar een open plek, die gevormd wordt door de stam van een machtige beuk.
En dan kijk in naar links, en ja hoor, daar zie ik in een boom een bespieders/stoel, daar naar toe, daar klim ik in. Het is een stoel boven op een ijzeren ladder, met een luifeltje erboven voor de regen. En … dan kijk ik omlaag, en zie weer als vanouds de diepte beneden mij, zo’n 14 sporten diep.
Mijn tas hangt aan een beugel, binnen handbereik, en nu maar genieten van de wind en de wijde ruimte om mij heen. Hoog boven mij hoor ik nog meer, het is het bekende geluid van het zoeven van zweefvliegtuig vleugels. Nu ben ik helemaal in mijn nopjes, op het topje van een ladder met een stoel in een boom, in het bos, daar waar ik het leven op een paradijselijke manier ervaar.
Schoonheid van de natuur …
Deze open plek doet me denken aan John Steinbeck, met zijn verhalen over plekken in het bos, nat en vochtig van groei en orgoon. Ik sta dan ook hier naakt ontdaan van kleding, gestrekt met de armen omhoog, met mijn lijf als het ware de natuur opslorpend tot in de diepste vezels van mijn bestaan.
Mijn voeten staan verankerd op de aarde, als de beuk waarnaast ik sta, in al mijn blote glorie. De stilte drukt weldadig op mij in, en ik kan me maar niet losmaken van deze plek in het bos. Toch verlang ik gelijk naar verder, weer die ruime natuur in, verlangend naar meer beleving.
Ik vind het hier dan ook zo mooi dat ik moeite heb met doorlopen, zo paradijselijk ervaar ik het hier, met het vele groen van grassoorten, open plekken, en soorten bomen die statig en recht omhoog, statig of licht hellend, of krom neergebogen een storm niet weerstaan, de veelvormigheid bepalend van groei.
En dan de vogels die hier ‘stilte’ opluisteren met gekwetter en en gesjilp. Wat is het hier adembenemend mooi, en blijf weer een tijdje staan bijna ademloos van genot, hier wil ik blijven, ja wonen zelfs voor een paar dagen, gewoon, hier op deze plek, alleen zonder huiselijke spullen, hier vertoeven, er alleen maar ‘zijn’ geen mens die hier ‘stilte’ verstoord.
Dan zie ik hoe belangrijk gras is, voor de sfeer van deze groene wereld, hoog en laag, het kriebelt aan mijn blote benen. Het maakt hier de aarde groen, als een oase van rust, uitmuntend afgewisseld met mooi donkergroen mos. Dan sta ik stil en maak een langzame draai van 360 graden, en bezie de omgeving met genot en trots, dat ik hier mag zijn.
En loop hier dronken van vreugde, er komt maar geen eind aan deze paradijselijke sfeer, en loop zo langzaam als ik kan, om zo lang mogelijk te genieten van deze wereld, maar moet wel de richting in de gaten houden. Mijn longen vullen zich niet alleen met lucht, maar ook met natuur, gras, bomen, sprieten, mos, takken, stronken, en het meest van al, kleur in velerlei schakering. En dan nader ik het einde van deze fantastische wandeltocht, want ik zie daar in de verte beweging van fietsende mensen, een eind verderop, en een spoorbaan dat mijn pad kruist, nu nog een stevige wandeling, naar huis, eerst wordt ik gedwongen naar links te lopen, dan het spoor over, en bij het zweefvliegveld weer naar rechts, en dan ‘nog’ een heel eind lopen!
2011-03-23 aan mijn Muzeman …
Een prachtige lentedonderdag in april,
DE LIEFDE is kwetsbaar maar volgens mij ligt dit NIET aan de ruimte tussen onze ontmoetingen.
Want die RUIMTE heb ik juist nodig om op te laden en mezelf te zijn, zonder de energie te voelen van ANDEREN.....
2007-09-04 Kussen en Zoenen …
Iemand vroeg mij, wat is nou zoenen, nou … zoenen is voor mij iets wat je niet zo maar doet, daar gaat eerst het kussen aan vooraf, dat doe je bij bepaalde gelegenheden en dan kus je iemand op de wang of het voorhoofd, en soms op de lippen.
Nee, het échte zoenen gebeurt in een latere periode daar gaat eerst een kennismaking aan vooraf door de kus, eerst is er het kussen, kussen doe je bij gelegenheden. Zoenen doe je gericht met de lippen, jouw lippen maken contact met die van de ander.
Zoenen doe je niet zomaar met iedereen, zoenen doe je pas na een of meerdere kennismakingsrondes, je ontmoet een persoon “de ander” en maakt kennis door oogcontact, een woord of gebaar, en er ontstaat een wederzijdse belangstelling van twee personen naar elkaar. Dán, pas dan als er een emotionele actie of reactie ontstaat, en beide personen een band met elkaar hebben opgebouwd, neemt een van de geliefden het initiatief en wordt er gezoend.
En hier op dit moment kan ik pas echt zeggen wat zoenen is …
Zoenen is het initiatief nemen, om met jouw lippen de lippen van de ander met een kus te beroeren, aan te raken, heel vluchtig, alsof je wil zeggen, mag ik bij jou binnenkomen?
Als de ander haar lippen niet terugtrekt en laat gebeuren wat gebeurt, dan is het alsof zij toestemming geeft voor méér. Bij de juiste kus ontstaat er dan een wederzijdse spontane kettingreactie, en gaat de kus over in zoenen.
Dat zoenen van de één wordt door de ander beantwoord door meer of mindere druk toe te laten of die van zichzelf te vergroten. En deze als een aangename gewaarwording in zich op te nemen, en er op te reageren door de lippen meer te openen, en het lippencontact te vergroten door meer of minder zuigcontact. Als op deze wijze de juiste basis is gelegd voor een nog inniger contact, dan kan het zoenen tot een hemelse ervaring verworden, dat vanaf dat moment geen terug meer kent, en gevoed wordt door een wederzijds verlangen één te worden met de ander, de kus wordt vanaf dán gedragen door een wederzijds verlangen; (gevoed door beider speeksel) om in elkaar te versmelten tot een eenheid.
Eindhoven 1979 Anton
2011-07-05 Groeikracht AFSTRALING VAN GOD.
Ja, dat is het, hier voel je het, hier zie je het, het is groei, het is orgoon, en je kunt het ook “afstraling” van God noemen.
Afstraling van God is alles, alles wat doet leven, mensen, dieren, planten, vogels, vissen. Afstraling van God is; ontstaan, groei, geboorte, wording, heelwording en voltooiing.
Afstraling van God is ook het tjilpen en fluiten van een vogeltje in het bos, in een park, of, het ‘onze lieve heerbeestje’ dat even land op mijn knie.
Afstraling van God is de drijfveer van een mens die bid tot zijn God, voor de liefde en de genezing van een geliefde of medemens. Het is ook de stilte dat je ervaart in een bos, een kerk, of in een huis waar je aanwezig bent.
Afstraling van God is ook die immense stille ruimte van het oneindige heelal, waarin niets menselijks is, behalve dan dat die stilte te vergelijken is, met de ‘stilte’ waarin een mens verzonken kan zijn.
Afstraling van God is de werkende stilte, zoals die werkzaam kan zijn in ‘groei’ je kunt het niet zien, je hoort het niet, en toch groeit het zoals het bedoeld is te worden.
Kijk maar naar de natuur, dan zie je wat er de werking van is, kom je maanden of jaren later terug, dan zie je wat het bedoeld is geweest te worden, en zo vergaat het ook de mens, mooi of minder mooi, hij wordt, is opgegroeid in wording, het leven heeft het zo doen zijn zoals het er nu uitziet.
Dekkerswald/Nijmegen
15 juli 2011 18.40 uur
Anthoon