Bundel - Hooglied van de liefde     3de

ZOALS DE LIEFDE GAAT …

Zoals de liefde mag gaan, van mens tot mens,

van man tot vrouw, van volwassene naar kind.

Zo gaat de mens, van de ochtend naar de avond,

langs het pad van liefdeswegen.

Af en toe moeten zij schuilen, de man of de vrouw,

omdat de pijlen van de liefde hen verwondden.

Maar dan is de liefde er weer, die hen doet genezen.

Steeds opnieuw richt de mens zich weer op,

uit zijn gebogen houding van smart.

 

Richt hij zich op, omdat het de mens gegeven is

rechtop te lopen, en het pad van de ‘wijzen’ te volgen.

Fier en trots mag hij zijn ‘de mens’ op zijn en haar liefdesvermogen,

dat hen van geboorte af aan meegegeven is.

Dit ‘liefdesvermogen’ zal ‘hen’ begeleiden, altijd en duurzaam,

op hun weg naar voltooiing … hun ‘oefen/pad’ in de liefdeskunst.

 Anthoon

Nijmegen

 

 HET VERHAAL VAN ADAM EN EVA.

 Het hele verhaal van Adam en Eva, de slang en de appel in de boom, is mijn inziens bedoeld geweest, om de mens, die nog in zijn ‘oer/fase’ leefde, de les te leren. Om de ‘heftigheid’ van hun ‘geslachtelijkheid’ in te dammen. Hun oerdrift in te perken, en hun seksualiteit in discredit te brengen, omdat het er nog zo dierlijk aan toe ging. In de ontwikkelingstijd van het dierlijke naar het menselijke.

 Daarmee is de natuurlijke spontaniteit van de ontwikkelende seksualiteit voor een groot deel niet goed ontwikkeld, in de voorbije eeuwen, in de verloop van de evolutie. Toch heeft er een omwenteling plaats gevonden, waardoor de seksuele actie en voortplantingsdrift, die nodig was voor de voortzetting van de soort, is omgevormd in manieren van ‘liefdesactiviteit’ door intimiteit en zorg voor elkaar. In de loop van de eeuwen hebben mensen ‘liefdesvermogen’ ontwikkeld dat zorg draagt voor meer sociale omgang met elkaar en de anderen, binnen nieuwe samenlevingsvormen.

 Sinds dat ‘mensheid’ greep heeft gekregen, op ziektes en afwijkingen, en deze heeft weten te bestrijden en te genezen, en de psychologie zijn intrede deed, dient het in ‘diskrediet’ brengen van seksuele omgang en intieme handelingen, tussen de seksen op zijn minst ongedaan gemaakt te worden, en wordt het steeds duidelijker dat, geslachtelijkheid en voortgangsdrift in harmonie gebracht dient te worden met tederheid, intimiteit, zorg en mededogen, in de liefdes realiteit tussen mensen. Want het begrip ‘sekse en geslachtelijkheid’ en ‘liefde’ valt niet van elkaar te scheiden, het één is aan het andere verbonden, en zij vullen elkaar aan in het functioneren als mens, en tijdens de ontmoetingen met de ander én anderen.

 Omdat liefdesverlangen en hartstocht, dat ook drift, wellustigheid, boosheid en destructiviteit kan veroorzaken, met als gevolg onmachtig handelen of ziekteprocessen; is het van alle tijden, dat liefdesverbintenissen ook leerprocessen zijn. Het leren omgaan met de sekse verschillen, en de psychologische kenmerken en gedragscodes van mensen, is in welke cultuur of gemeenschap dan ook, nastrevenswaardig, en past helemaal in de Universele Liefdes Werkelijkheid, waarnaar wij mensen verlangen.

 Als wij nieuwe inzichten willen integreren in de ‘dialoog’ tussen religie en mensheid, binnen het ‘uitwisselen’ van de persoonlijke ervaring, kunnen wij lering trekken uit de spirituele ervaringswereld, van wijsheid/boeken die wij aangereikt hebben gekregen, die ons in elk tijdperk aangereikt worden. Daarbij is het nodig dat wij, en toepasbaar, dat wij gebruik blijven maken van de kennis en de naspeuringen in de wetenschap en in de natuurkunde, dat wij ‘die kennis’ niet buiten beschouwing laten, in onze geloofsoverdracht en geloofswerkelijkheid.

UnLiW        [Universele liefdeswerkelijkheid]

UnLeW       [Universele levenswerkelijkheid]

 Universele Liefdeswerkelijkheid …

De vraag die altijd blijvend gesteld dient te worden, is natuurlijk wel; wanneer verwordt liefdesverlangen tot lust, of enkel persoonlijke bevrediging van de eigen zinnen, en wanneer wordt het ‘gezamenlijke liefdesvermogen’ tussen mensen, of in de universele Liefdeswerkelijkheid geschonden, te kort of geweld aangedaan?

Wij kunnen niet langer de ogen blijven sluiten, voor de extreme en gewelddadige beelden en activiteiten van de pornografische voorstellingen, die ons onder ogen komen, waarbij de seksualiteit en sekse verschillen van mensen in de seksualiteit op grove wijze wordt uitgevoerd en ons wordt getoond, via diverse kanalen van berichtgeving, zoals … Internet en TV. Waarbij de intimiteit en kwetsbaarheid van geslachtelijkheid op grote schaal  wordt geschonden. 

 Intimiteiten en liefde gevoelens …

Het tonen van liefdegevoelens, liefdesverlangen of liefde contact, lijkt voor de volwassen mens, in het sociale verkeer, een taboe te worden, of een grens die niet overschreden mag worden. En dat is te verklaren, omdat we door religie en verbodsbepalingen ‘niet’ hebben leren omgaan, met wat kan en met wat niet kan, in het sociale contact. De nuanceverschillen in contactvaardigheid zijn erg smal geworden in de zin van, oppassen dat je de ander niet te dicht nadert, aanraakt of in de ogen kijkt. We hebben wel geleerd contact en een liefdesverhouding aan te gaan, met een verre ontoegankelijke God, die we niet kunnen zien, horen of voelen, die ons liefheeft, red, bevrijd, gelukkig maakt, en het boze straft. Waar blijft daarin onze persoonlijke verantwoordelijkheid? Om die grove schendingen van intimiteit en seksualiteit aan de kaak te stellen, dat ons dagelijks onder de ogen komt. Is het niet zo, dat Kerk en Staat tekort schieten in het oordelen over, wat is goed en wat is slecht? Zij schieten te kort in het oordelen, en het zoeken naar de verantwoordelijken, schieten te kort, door hen niet aan te spreken op hun gedrag en werkwijze!

 Op een andere wijze de gedachte Gods uit gaan dragen …

Het is best redelijk en zinnig je af te vragen hoe het werkelijk zit, en of we wel door moeten blijven gaan, met aan die ‘verbeelding’ van een ‘gods-realiteit’ een absolute waarheid te verbinden, binnen de ervaringswereld van ons denken [brein], van ons geheugen, van ons geestelijk vermogen. Allicht zullen we op een andere wijze, de ‘gedachte Gods’ tot werkelijkheid dienen te laten komen, binnen onze geestelijke denk wereld, die gods-werkelijkheid, die we tot uitdrukking hebben laten komen in; woord, gebaar, op schrift, in beeld en kerkgebouwen.

 Er is onnoembaar veel geschreven, uitgelegd, voorgedaan, hoe het zit met de Goddelijke werkelijkheid, in de praxis van ons dagelijks leven. Maar hoe zit het met de ‘praxis’ van die ‘Goddelijke Liefdeswerkelijkheid’ tussen jou en mij? Tussen mij en de anderen? Tussen mensen met elkaar, de anderen, op school, op het werk, in de straat, in je land en in de wereld?

 Er is ‘liefde’ te beleven tussen jou en de geschapen wereld, tussen mij en de ander, tussen de ànder en de ànderen. En ook zijn er boeken vol geschreven over liefdesgebeurtenissen tussen mensen; tragedies, tragisch, rampzalig, romantisch en vol vertrouwen. Hoe zit het dan met onze liefdeslessen? 2000 jaar christendom heeft ons niet geleerd in liefde met ‘elkaar’ om te gaan, niet ‘godheid’ leert ons met elkaar omgaan, maar ‘mensheid’, mensheid vormt ons in ‘menswording’ eeuw na eeuw worden wij meer mens, daar maken wij allemaal deel van uit. Godheid en religie heeft ‘mensheid’ veel goeds gebracht, ook veel slechtheid, Met wat achter ons ligt is niet meer ongedaan te maken, wat wel te maken is, is ‘toekomst’, wel of niet met God. De ‘praxis’ van de Universele Liefdeswerkelijkheid die ‘in’ ons is, in ieder van ons, in elk deeltje organisch leven, zal dat waar kunnen/willen maken, ‘maar’ daar zal ieder van ons aan mee moeten werken! Ieder van ons die ‘menswording’ tegenwerkt of ongedaan maakt, dient daarop aangesproken te worden op ‘zijn’ “verantwoordelijkheid” als ‘deeltje’ van het ‘grote’ geheel. En ‘vele’ kleine deeltjes maken één grote beïnvloedende stem van liefde.

 Dit kan en dient te gebeuren door de wijsheid en ervaringen van het verleden, en door de nieuwe impulsen en inzichten, die aan ‘kennis en menswording’ toegevoegd worden. Veranderende mentaliteit en cultuurgewoonten dienen op elkaar afgestemd te worden, door samenwerking en samen/beleving, en veranderende inzichten kunnen gestoeld worden aan de realiteit van het moment.

 WAT IS LIEFDE?

 Wat is ‘vrije’ liefde? Dat is liefde dat vonkt van de een naar de ander, en omgekeerd van de ander naar de een. Echter; liefde werkt het best, als het wisselbaar is in alle vrijheid, ongedwongen zonder de ander te claimen of te willen veranderen of te beleren. Er is geen mijn of dijn bij liefdeswisseling, enkel een wederzijds contact [in liefdeservaring] dat respect afdwingt voor elkaars eigenheid, in een overeenkomst die ‘werkbaar’ blijft door haar tijdeloosheid.

 Liefde is van alle tijden, en alle gezindten, mag aanwezig zijn in alle ervaringsmomenten met een ander, het is het dragende midden van intimiteit en saamhorigheid tot elkaar. En mag het morele draagvermogen zijn van gemeenschappen en organisaties. Liefde is het naar binnen kijken, in het gebied van de mens, via de geest en de zintuiglijke ervaringswereld om je heen. Het organisme bestaat uit deeltjesgebieden ervaring, het is de onderlinge samenhang van menselijk intuïtief, en zintuiglijk reageren.

 IS HET VERKLAARBAAR EN UIT TE LEGGEN …

 Er is veel uit te leggen en verklaarbaar als je het over liefdeswerkelijkheid hebt, Universele Liefdes Werkelijkheid wel te verstaan. Door te verklaren en te onderzoeken, waar je het over hebt, in de religie, dat bestaat uit woord, gebed, stilte en gehoorzaamheid, ontzag en luisterbaarheid, is het mogelijk de religie aan te passen of in te bedden in de moderne tijd, die altijd en eeuwig zijn invloed blijft uitoefenen in gerespecteerde instituten of geloofsgemeenschappen.

 Waarom doen we wat we doen, en waarom gaan mensen niet mee met ‘hun tijd’?

Door iets te verklaren, te onderzoeken of uit te leggen, maak je ruimte voor verandering of nieuwe inzichten. Door te verklaren of uit te leggen ontstaat er dialoog, waardoor mensen kunnen begrijpen wat voor hen eerst niet te begrijpen was. En als de ander het begrijpt, is het verklaarbaar of te begrijpen, waarom men iets doet, of juist na laat te doen wat gedaan dient te worden. En dan is het te begrijpen waarom religieuze verbondenheid zo belangrijk is voor een toekomstige samenleving.

 Is de mens een ingekeerd wezen in het natuurproces?

Planten en dieren, dieren vooral hebben vergelijkbare zintuigen; horen, zien, proeven, voelen, ruiken en intuïtief reageren, onthouden en herkennen. De mens echter is meer, veelzijdiger en voltooider, door verstand, zijn geheugen, herinneringen en geestelijke bagage, en het vermogen tot overdracht.

 Is het daardoor mogelijk dat de mens in staat is geweest zich een bestaande Godheid in te denken, die All/macht heeft, over alle levende wezens op aarde? Als dat zo is, is het ook begrijpelijk dat de mens in staat was, zich wonderbaarlijke gebeurtenissen in te beelden, die een schijn van werkelijkheid bevatten. Verbeeldingen, vertellingen, verhalen, visioenen, en geestelijke overdracht, hebben tot verklaringen en inzichten geleid, waardoor ‘Wijsheidsboeken’ een eigen leven zijn gaan leiden.

 De mens heeft vanuit zijn ‘natuurlijke’ werkelijkheid, een ‘bovennatuurlijke Godheid’ gedacht, waarin mensen geloofden en nog geloven. Waardoor in het leven en denken van mensen, door persoonlijke zeggingskracht, religies en geloofsgemeenschappen hebben ingekaderd ‘met’ een onaantastbare God, die daarmee alle voormalige godendiensten tot heidendom hebben verklaard.

 Het Jodendom en het christendom hebben op een geheel eigen wijze, aan Godheid nieuwe denk en geloofsrichting toegevoegd, in die zin dat de aanwezigheid van de bovennatuurlijke God geïncarneerd is geworden in een wonderbaarlijk mensenkind, dat zij “Jezus de Messias” hebben genoemd. De ‘man Gods’ die de ‘mensheid’ een stoot in de goede richting heeft gegeven. Jezus Christus, het wonderkind dat uitgroeide tot een “wereld-leraar” van formaat, die in staat is geweest mensen te bezielen en te inspireren tot spirituele en geestelijk leiderschap. De Wijsheid/verhalen en wondertekenen, die zijn opgeschreven naast het Oude testament, tot een Nieuw Testament, hebben tot praktische wijsheid boeken geleid, en tot initiële leerscholen in mededogen en menselijk handelen. Daaruit is een Wereldkerk voortgekomen dat tot aan vandaag zijn invloed doet gelden.

 Is het een gave van de goddelijke voorzienigheid, of is het, het ‘geloof’, in het afhankelijk zijn, van een Almachtige God, die de wereld zal redden? Waarmee mensen geleerd wordt, zich klein en gering te weten, en niet in staat is invloed te kunnen hebben op het grote ‘wereldgebeuren’!   

De verwachting dat een Goddelijke werkelijkheid de vrede op aarde ooit zal bewerkstelligen is een utopie gebleken, die we niet langer meer vol kunnen houden. Mijn inziens, is het mogelijk in een gezamenlijk geloven in een waarachtige werkelijkheid, binnen het kader van ons denken. Dat het mogelijk is het paradijs op aarde door ‘mensheid zelf’, te realiseren is, in fysieke en geestelijke activiteit. Zeker is, dat het streven naar een nieuwe ‘geloofswerkelijkheid’ haalbaar is in de werkelijkheid van de tijd waarin wij leven.

 Het eeuwenoude geloof dat de mens tot niets in staat is, als God dat niet wil, zal op de helling moeten, het is een schijnvoorstelling dat geen draagvlak meer heeft. Het ‘geloof’ in het ‘geloof’ dat er een Universele werkelijkheid bestaat in de zin van, dat ‘Liefdesenergie’ voor iedereen beschikbaar is omdat bij elke geboorte Universele Liefdes Energie doorgegeven wordt, is van kracht in ieder van ons, zodat je, je wel moet realiseren dat we het ‘zelf’ moeten doen.

 Het ‘ieder voor zich, en God voor ons allen, is een kreet uit voorbije tijden. Het is nu; niet God zal de wereld redden, maar ons ‘geloof’ in het ‘geloof ‘ van een Universele Liefdes Werkelijkheid zal ons redden, zal ons ‘samenbrengen’ in daadkracht, op het niveau van onze geestelijke vermogens. De vaardigheid om dit in de praxis te realiseren, heeft ‘mensheid’ al vorm gegeven, door religieuze instellingen en gemeenschappen, middels kerken, kloosters, samenkomsten, leerstellingen en geloofsovertuigingen. Met deze wetenschap kunnen we heel goed verder, met hulp van ons verstand, ons geheugen, en onze wil, zijn we in staat, een nieuwe religieuze werkelijkheid neer te zetten. Die de wereld zal veranderen in de richting van ‘HET OMEGA’, dat voltooiing betekent.

 Anthoon

 

VERTEL MIJ WAT LIEFDE IS …

Er zijn nog zoveel dingen om te doen, nog af te maken, te onderzoeken. Ik leef in het leven dat me de liefde doet beleven, van mij naar de ander, van de ander naar mij, van vrouw tot man, van man en vrouw naar kind.

Al die tijd dacht ik liefde ‘beleven’ doe je met een partner voor het leven, of de tijd die je wordt gegeven, maar niets is minder waar dan dat. Liefde “is” aanwezig overal waar je het zien wil, liefde deel ik met anderen, gisteren met die, vandaag met jou, en morgen met een ander, en zo wandelt liefde mee van mens tot mens.

Velen vertellen dat het ons door God is gegeven, het kan, aannemelijker is; dat liefde al aanwezig was vanaf ‘alle’ oorsprong en beginning van leven. Liefde doe je niet, liefde overkomt je, liefde komt naar je toe, liefde geef je weg, in liefde bewegen wij, wij stellen ons open voor liefde.

Er zijn beproevingen in de liefde, dat wil je niet, helaas ontkomt niemand eraan, ik maak het mee met jou, jij met mij, en anderen met ons. Samen ervaren we dat liefde ook pijn kan doen, omdat ons leven niet toestaat ‘zomaar’ altijd in geluk te mogen leven.

Want vaak is het een ‘waagstuk‘, onze liefde in verhouding met een vriend of een partner, liefde laat je van geluk stijgen in wolken van plezier, maar liefde gaat ook gepaard met ‘vallen‘ en opstaan, omdat niet de ‘liefde’ het is, dat onze gelukzaligheid verstoort, het is ons gevoel, onze emotie, onze geestesvaardigheid die liefde toestaat er te zijn, of die aan liefde afbreuk doet.

Liefde is een eeuwigdurend verlangen in ieder mens, dat naar het ‘samen’ verlangt, liefde is individueel dat gekoppeld wil worden aan de ander, of het andere, aan het wij, aan het ons, in waarachtige aanvaarding, en het is goed te beseffen dat “iedereen” er aan mag deelnemen.

Anthoon

Liefde en wijsheid.

Ook al tref ik de liefde weer, wat zal het mij baten als ik geen wijsheid bezit?

De twijfel heeft mij lange tijd in bezit genomen, omdat ik dacht dat het voorbij was, en niet weer de sprong durfde wagen, te kiezen voor een vrouw.

Wijze, verstandige en dwaze vrouwen heb ik ontmoet, wie was de wijste en wie de dwaze? Ik weet het niet.

De meest dwaze was ik zelf, omdat ik mijzelf niet in de hand had, als er vele domme dingen gebeurden.

Waarom zal het dan deze keer anders gaan, omdat wijsheid binnen mijn vermogen ligt? Of is het omdat ik nu weet, wat ik toen niet wist.

Wijsheid en dwaasheid kennen vele wegen, zij hebben beide hun rol gespeeld in de liefdeslevens die achter mij liggen.

Misschien dat inzicht nu haar rol kan spelen in het liefdesspel dat wij nu zijn aangegaan. Een liefdesspel wat niet begonnen is, want het was er al, en dat niet zal eindigen, want het gaat gewoon door, alleen de namen veranderen.

Voor alles is er een tijd, een tijd van loslaten en een tijd van opnieuw beginnen. Een tijd van instorten en een tijd van weer nieuw opbouwen.

Het belangrijkste is altijd weer, dat we er in geloven, en dat we doorgaan in de liefde, beseffen dat liefde het belangrijkste is van alle levensverrichtingen.

En dat liefde het beste gedijt, in de leegte van het ‘niet’ willen, en in de leegte van het ‘niet’ verlangen, en in de leegte van het ‘niet’ bezitten.

Beseffen; dat ‘liefde’ het beste gedijt in de volte van het ‘weten’ dat het wijs is er altijd voor open te blijven staan.

　

Dat is wijsheid in liefde.

Anthoon met Erica

2011-03-24

Nijmegen – Raamsdonksveer

Onze Liefde …

Het is een waagstuk van ons, “onze liefde”.

Het is een verlangen naar de liefde dat ons doet reiken naar elkaar.

Het is een waagstuk van ons, “onze liefde”.

Er is een vraag in ons beiden, of het haalbaar is waar wij naar verlangen.

Het is een waagstuk van ons, “onze liefde”.

Wij reiken elkaar de hand, wij komen samen door de ‘geest’ van het goddelijke, en reiken elkaar de hand in onze zoektocht naar geloofswerkelijkheid en verdieping.

Het is een waagstuk van ons, “onze liefde”.

Wij kiezen voor elkaar omdat wij elkaars doelen begrijpen en delen in een wederzijds verlangen dit uit te drukken in woord en beeld.

Het is een waagstuk van ons om samen te gaan in liefde.

La Lucas

 

OVER LIEFDE & LIEFDE.

Men zegt dat de Gods/liefde de alles overtreffende ’liefde’ is. Men (mystici) zegt dat de liefde van de mens daartegenover de kleinste en minste vorm van ’liefde’ is.

En als nou Gods/liefde en mensenliefde van een en dezelfde bron zijn, wat is dan het verschil als we het over ‘liefde’ hebben. Gaat het dan over de grootsmacht van Gods liefde? En is de kleinheid en geringheid van de mens de reden dat mensenliefde niet kan tippen aan Gods/liefde?

WAAR HEBBEN WE HET DAN OVER BIJ…

LIEFDE TUSSEN GOD EN MENS

LIEFDE TUSSEN MENS EN MENS

LIEFDE TUSSEN MENS EN GOD

GODDELIJKE LIEFDE

MENSELIJKE LIEFDE

LIEFDE TUSSEN DIEREN

LIEFDE TUSSEN MENS EN DIER

LIEFDE IN DE NATUUR

GOD IS LIEFDE

DE MENS BELEEFT LIEFDE

GODS LIEFDE IS ALL

Hoe zit het met God is liefde, de onbereikbare, onzichtbare, niet toetsbare God, en de liefde van en tussen mens en mens. God is liefde, liefde van God, liefde tussen mens en God? Er zijn vele vragen die mij nu te boven komen. Is God (Godheid) verbeelding? Is dan ook de liefdeheerschappij van Het Goddelijke verbeelding, is dan ook de liefde tussen mens en mens verbeelding?

　

Waar is de tastbare redelijk aanneembare wijsheid en liefde Gods? En hoe zit het dan met de zichtbare redelijk aanwijsbare liefde van mens tot mens?

Is er een redelijk aanwijsbare liefde tussen mens en God, en is die Gods/liefde de bron der bronnen als het dè liefde betreft? En is het aannemelijk te maken dat mensenliefde voortgekomen is uit de bron der bronnen, en dat het een taak van mensheid is, om liefde te voltooien, compleet te maken? Is het aannemelijk te maken dat liefde wordt ingezet bij onze geboorte, bij de geboorte van een kind?

Als Gods/liefde UNIVERSELE LIEFDE IS, liefde die vanaf den beginne in het scheppingsplan aanwezig was, in decennia van tijden zich ontwikkeld heeft in evolutionaire processen (vanuit het dierlijke naar mens), is het dan aannemelijk dat het resultaat van liefde, heden een onderdeel van een proces is, dat eeuwig doorgang vindt?

Vele vragen die om antwoorden vragen ……

Nijmegen

 

Oorsprong of Maniere van minne.

 

Door het lezen van Mystici, het nadenken over menselijke liefdesactiviteit en mijn drang te blijven zoeken naar de aanwezigheid van God, kom ik tot de volgende overwegingen:

 

Kringloop van de liefde.

(zie tek18g-2011-12-18)

 

Er zijn veel manieren van beminnen die je door het leven heen kunt beleven, en het is keer op keer weer opnieuw ontdekken, dat onvermogen ‘liefdescontacten’ vertroebelen en frustreren. De golfslag van het leven zorgt er dan ook voor dat liefdesbewegingen stijgen en dalen, van hoogte naar dieptemomenten. Geboorte en stervensmomenten zijn daar de twee uitersten van, toch zal ‘liefde’ daarin het meest triomferen boven alle ‘innerlijke drijfveren’ van mensen uit.

 

Als een mens bewust wordt van zijn diepste verlangen naar liefde, en hij bewust wordt van een liefdesrealiteit in een geestelijke bewustzijnslaag, die boven zijn individualiteit uitstijgt, maakt die mens mee dat liefderealiteit niet een kwestie is van willen, maar van laten gebeuren. Dan kan die mens instromen in de golfslag van de eeuwigdurende beweging van liefdeswisseling tussen hem en de ander of het andere, door zich open en toegankelijk op te stellen voor liefdes energie dat op velerlei wijzen naar hem toekomt.

 

Die kringloop van liefdesmomenten, liefdes beïnvloedingen die voortkomen uit het leven zelf, en liefdeservaringen die worden doorgegeven door liefdescontacten, worden gevoed en geïnspireerd door een boven allen uit aanwezige ‘liefdesrealiteit’ dat mystici: “minne-ervaring” of “minnebeïnvloeding” hebben genoemd. Liefdesaanwezigheid dat “Wiseloos” (minne los van  zinnelijk) is. Wiseloos is een liefdeswerkelijkheid, zonder hartstocht, passie of dualiteit, door oefening en meditatie (velen noemen het godliefde of liefde van Christus) te bereiken.

Dat is een ‘liefdeswerkelijkheid’ dat geloofswerkelijkheid en belevingswerkelijkheid met elkaar verbind, en dat ‘ervaringsliefde’ kan worden genoemd dat; door mensen beleeft, en door mensen word verwoord in geloofsoverdracht en in ervaringswijsheid en wordt doorgegeven, zij volgen een route langs spirituele en mystieke wegen.

 

 Kringloop van liefde is een Maniere van minne dat een verbinding legt tussen wat liefde Gods wordt genoemd, en die samensmelt met menselijke liefdeskenmerken.

“Kringloop in de liefde” is liefdeslijnen ontdekken en volgen, in de polariteiten van menselijke energieën, vanuit menselijke ‘liefdeselementen’ naar ‘minnebeleving vanuit de eigen ziel, van God uit’ door ‘zijnservaringen’ met het leven van de dag.

 

Spiritualiteit als ontmoetingsveld.

In dit gebied gaan mensen liefdesontmoetingen ervaren, en dat brengt omvorming teweeg  door ‘lijfelijke’ en ‘geestelijke’ ontmoetingen, deze omvormingen (veranderingen worden gestimuleerd door mensen). Dit wordt gedragen door intelligentie en scheppingsdrive. Mannen en vrouwen zijn begiftigt (is hen geschonken) met liefdesvermogen van geboorte af, zij maken ‘allen’ fasen van ontwikkeling door, dat hen, zowel individueel als gemeenschappelijk tot meer ‘mens-zijn’ vormt.

 

Ervaringen in de liefde, en oefeningen in liefdevermogen, zullen dan ook  tot meer “menswording” leiden. Door direct herkenbare impulsen, die waarneembaar zijn door spirituele en mystieke ervaringen, deze “geloofsrealiteit” wordt ervaarbare liefdesbeweging tussen mensen, zij geven dat weer door, door gebed, mantra’s, gezang en muziek.

 

Dat is het kader waar liefde en minne vatbaar en overdraagbaar, vruchtbaar en realistisch wordt. Mensen worden zich bewust en herkennen de kringlopen van liefde, op ethisch (schoonheid-kunst), theologisch (wijsheid) en sociaal (anderen ) gebied.

 

De dynamiek in de omvorming.

Levensdynamiek; kan als scheppend en vormend worden waargenomen in menselijke geslachtsdrift, en door zijn creatief werkend vermogen die als talenten waarneembaar zijn. In eerste instantie om de menselijke soort veilig te stellen ‘en’ om op een menswaardige wijze te overleven (leven).

In onze tijd echter, na eeuwen van evolutionaire ontwikkelingen van een veranderende manier leven, en ‘andere’ samenlevingsvormen, krijgen voortplantingsdrift en liefdes activiteit een andere bestemming, een ander doel dan in vroeger tijden.

 

Vanuit een “evolutionaire opgang” (voorwaartse groei zonder beperkingen) proberen veel mensen van onze tijd, een menswaardig leven te leiden zonder overmatige begeerte of materieel gewin. Er ontstaat bij hen een drang uit te stijgen boven (historische) tijden van willoosheid en onwetendheid, door beknotting van boven af in de hiërarchie van ambtdragers etc. Mensen willen vandaag de dag leven vanuit een ‘herkenbare’ werkelijkheid waarin relaties niet meer in het harnas van conventies en vastgeroeste regels bekneld raken, bewuste keuzes maken in de geest van de tijd. Zij kiezen en hebben de keus te leven in leefvormen en omgangsnormen, die zijzelf verkiezen, waarin ‘liefde’ een heiligende en genezende invloed kan hebben, daarbij is het wel van belang dat zij ‘leren’ wat ‘belangeloze’ (liefdesverhouding zonder gewin) liefde betekent.

 

Levend in een tijd waarin samenlevingsvormen veranderen (door veranderende inzichten en evolutie en natuurwetenschappen), mede door ontdekte samenstellingen in de natuurlijke werkelijkheid, zijn mensen meer in staat hun leven richting te geven aan zoals zij dat wensen. Overgeërfde passies en oerdriften (dwang) worden zo goed als mogelijk herkend en aan banden gelegd, en het lijkt erop dat we in een maakbare werkelijkheid (samenleving) zijn aangekomen.

 

Religieuze, en ambtelijke bemoeienis, word nu anders ervaren dan voorheen het geval was, mensen willen meer als gelijkwaardige wezens met elkaar om gaan. Zij wensen een leefbaardere samenleving waarin zij elkaar verdragen kunnen in hun anders zijn, hun eigen/aardigheden. Voortgestuwd door een nieuwe tijdgeest van personalisatie (individualisatie), ontstaat er een gemeenschappelijk streven met individuele verantwoordelijkheid, ten opzichte van de gemeenschap als geheel, (uitstijgen boven dualiteiten uit) de verscheidenheid in cultuur en afkomst.

 

 

Dit zijn de kansen van de nieuwe tijd (21^ste eeuw), belangeloze ontmoetingen in wederkerigheid, liefdesontmoetingen die “wiseloos” (zonder hartstocht, passie of drift, dus pure liefde, heiligend, passioneel, aards) wisselbaar zijn, tussen God eren (is respect tonen voor ontstaan van leven)  en de mens eren (waarde van de mens hoger inschatten), als man en vrouw, tussen alle soorten relaties (diversiteit samenleving) die in een veranderbare samenleving zichtbaar zijn, ondersteund door de best denkbare wilsuitingen die de mens bekend zijn, namelijk; geloof,hoop,liefde.

 

 

Werkelijkheid in wederkerigheid.

 

Wederkerigheid kan beleefd en ervaren worden in onderlinge verbondenheid, en gelijkwaardig in geloofswerkelijkheid, waar ieder zich individueel kan aansluiten door samen te komen en te bidden, en de ander lief te hebben als zichzelf. Leven en elkaar beleven in een ‘werkelijkheid’ waar verlangens de ruimte krijgen om uitgesproken te worden, waar oude begrippen, oude woorden nieuwe waarden kunnen krijgen door toetsing en herkenning in de dagelijkse werkelijkheid.

Door omvorming en hervorming kan 2000 jaar christendom een nieuwe weg inslaan. De boodschap van Christus is op vele plaatsen vervormd, vervreemd, en is al die eeuwen geïnterpreteerd naar de geest van die tijd, de leer van de kerk en haar leerstellingen dienen opnieuw naar waarde ingeschat te worden. De werkelijkheid van vandaag is zoveel anders dan 2000 jaar geleden, dat het niet meer mogelijk is, te bidden en te denken als toen. Er zijn mensen die dat begrepen hebben, zij inspireren ons en nodigen uit om met een helderder blik te kijken.

 

Zeker, ook in de heden bestaande werkelijkheid (dagelijks leven) worden wij beïnvloed, en het is van belang dat ook wij elkaar daarin ondersteunen met afstand nemen van wat niet meer geloofwaardig is, en ook zij, die het anders willen, of dit ‘andere’ al eigen hebben gemaakt, zij willen ‘zonder, zelfverloochening’ orde scheppen in de chaotische wereld die is ontstaan (veelheid van de wereldse dingen), en waar geen wereldse macht of organisatie iets aan kan veranderen, zo lijkt het althans.

De grote kanshebber voor verandering en verbetering van ’inzichten’ is het ‘individu’ en wel door het ‘samen’ te geloven en ‘samen’ te werken aan een nieuwe geloofswerkelijkheid. Ja, al die individuen samen, daarin schuilt een ongekende grootheid, dat hervormd en omvormt, wat eerst niet mogelijk leek. Het individu kan door die gezamenlijkheid en in wederkerigheid, de samenleving impulsen geven door het ‘om te vormen’  in  gemeenschappelijk; denken, bidden, inspireren (gemeenschappelijke kracht), dan kunnen verloren idealen worden gered of opnieuw ingezet. Verloren idealen zijn de verwachtingen van 2000 jaar christendom, dat zijn de ontgoochelingen, de dwalingen en dogma’s die de kritiek van de 21^ste eeuw niet langer meer kunnen weerstaan.

 

Van belang is dat wij doorgaan met ons “streven” tot volmaaktheid te komen. Ten minste, voorbeeld nemen aan hen die dat wel kunnen, want wat de een niet kan, kan de ander wel en zo ondersteunen we, en leren we van elkaar.

Zo kunnen we het geloof in elkaar herstellen, zoals de bruid die aarzelend liefdes avances onderneemt. Zó kunnen wij het geloof in de Bruidegom (God of levensessence) herstellen of nieuwe voeding geven. En met geloof wordt de maakbare werkelijkheid, van de boodschap van Christus, bedoeld.

 

         Wederliefde in werkelijkheid.

Wederliefde in werkelijkheid, is werkzame liefde die wisselbaar is, in een samenwerkende macht of kracht (beheersbaar samenwerkend), dat als “geest” kan worden ervaren, of als een ‘stem’ die raad geeft, waardoor mensen elkaar beter kunnen verstaan, binnen hun persoonlijke geloofs werkelijkheid waarin zij zijn opgegroeid, of waar zij voor hebben gekozen. Raadgevingen kunnen ingevingen zijn die herkenbaar en toepasbaar zijn, zoals die van een mens die wijze dingen zegt, of zoals een profeet die ‘begeesterde’ verhalen verteld, dat mensen inspireert of enthousiast maakt.

 

Mensen enthousiast maken om te spreken over hun eigen persoonlijke ‘liefdesvermogen’ (genegenheid, aandacht, zorg, tederheid) of ‘liefdesinwerkingen’ (wijsheid, toegankelijk, onthecht, inzicht)  dat is geen gemakkelijke opgave, dat is wel de opdracht die Christus ons gegeven heeft, mensen met vreugde ontvangen en beleven in ontmoeting, dat is belangrijk van beginne af, en dat begint al vanaf het onbeschreven blad van een pasgeborene, dat in zuiverheid en vertrouwen levenskracht ontvangt, in ‘onschuld’ geboren wordt (en leeft bij de gratie Gods). Bij het volwassen worden en de strijd om het bestaan, en het overleven in sociale verbanden wordt het de mens van geboorte af aan niet gemakkelijk gemaakt, om open en onbevangen te blijven tegenover initiatieven van een ander, omdat die soms handelt uit onervarenheid of liefdesonvermogen. Om toch open te blijven staan voor ‘initiatie’ en ‘vorming’ (leerproces) opdat er een verandering ten goede ontstaat, is het wenselijk dat ‘alle’ mensen mee blijven doen, en gehoor geven aan initiatieven van individuele of persoonlijke aard. Een goede en maakbare plek om dat te realiseren, zouden kerkgemeenschappen en geloofsgemeenschappen kunnen zijn.

 

 

Liefdesmachten, evolutie en ontstaanswerelden.

Fysiologische en psychosomatische verschijnselen, beïnvloeden elkaar en  bepalen hoe het de mens vergaat. en In de strijd om te overleven heeft geld en bezit altijd een grote rol gespeeld (negatieve vorm van macht), en dat heeft zijn tol geëist betreffende emotionele ontwikkelingen en liefdesontmoetingen in de samenlevingen.

 

Ons leven in al zijn ‘verscheidenheid’, is een manier van leven geworden dat zich voortdurend afspeelt tussen sociale spanningsvelden, en zich beweegt tussen wat was, wat is, en wat worden gaat. Leven vanuit een Gods-realiteit, is leven vanuit een bewustzijn, dat boven het realisme van de dagelijkse werkelijkheid uitstijgt. Het is leven met een bewustzijn, dat ooit uit het niets is voortgekomen, vanuit een eeuwenlange ontstaanswerkelijkheid ‘geworden’ is, zoals wij het vandaag concreet beleven, met de verwachting dat het nog beter ‘worden’ zal, vanuit en door ‘invloeden’ die ongekend groot en soms wel en soms niet beheersbaar zijn. Elke dag, elke minuut, elke seconde is er bestaanswerkelijkheid (matrix van niet zichtbare werkelijkheid) die in een doorgaande beweging toekomst, veranderbare vormen geeft (ieder mens werkt daaraan mee), én veranderbaar blijft.

 

Wij hebben ons zelf niet gemaakt, zijn geworden door eeuwige beweging (evolutie), met een inwerking en samenwerking; van geestelijke invloeden en lichamelijke vereniging/vorming, door versterving en geboorte, door groei en vermeerdering, door hervorming en omvorming.

(vorming – ontvorming / vernieting - vernieuwing / ontwikkeling – heelwording)

 

Vorming – Hervorming – Heelwording.

 

Vorming, vernieuwing, ontmoeting, en intimiteiten, zijn ontmoetingen en werkingen die nodig zijn om ’liefde’ te laten voortbestaan. ‘Dat’ wat ‘liefde’ is, is ‘mogelijk’ , door ‘vertrouwen’ en door de dynamiek van de wederkerigheid, dat geeft, stuwing en voortgang. Het is belangrijk dat we ons realiseren hoe dit werkt!

 

Elk moment van geboorte of vernieuwing wordt voorafgegaan door een samensmelting van actieve en passieve beginselen, in een wel of niet intieme of vertrouwelijke omgeving, door een daad of gebeurtenis in het samengaan van mensen. Een samensmelting van twee individuen, met als resultaat een nieuwe vrucht of werkelijkheid. Dat een onvermijdelijke en definitieve breuk van het voorafgaande teweeg brengt, om voort (groei) te kunnen gaan, omdat het ‘nieuwe’ een vruchtbare en voedende bron voor weer nieuw leven (of nieuwe werkelijkheid) kan worden.

 

Oorzakelijke gebeurtenissen, dat ‘nieuw leven’ vooraf gaat, en waarbij een ‘breuk’ of ‘scheiding’ nodig is, om als een zelfstandige vorm van denken of nieuw bewustzijn voort te kunnen gaan (vrucht of geboorte), dat door geestelijke omvorming, levenskrachtig en creatief, werkzaam kan blijven of kan worden, en grensverleggend werkzaam mag zijn, en dat zorgt voor een belangrijke samenhang in de kleine en grote gehelen of delen.

 

Omvorming in liefde, omvorming in intimiteit, omvorming in ‘geloofswaarheid’ door geloof, hoop en waarachtigheid, maken ‘herschepping in liefde’ tot een opdracht in ‘deze’ wereld, dat in heelheid door de mens tot voltooiing dient te komen.

 

De strijdende, lijdende en zegevierende mens.

Mensen komen voort uit ‘leven’ en brengen ‘leven’ voort, dat in eerste instantie “wiseloos” is, richtingloos, strijdloos, passieloos. Al snel wordt na geboorte ‘minne’ (liefdesbeweging) voor een belangrijk gedeelte “getransformeerd” en wordt het verbonden met vlees (lichaam) en bloed (hartstocht) met ontvangende en uitstralende vermogens, het krijgt vorm en levenskracht en wordt tot ‘Gestalt’.

 

Hetzelfde gebeurd met “liefde” in relatie met de ‘ander’ in beginsel nog richtingloos. Als het bestuurbaar en herkenbaar wordt, weet het nog niet of het overlevingskansen heeft en recht op voortbestaan. Bij de volwassen mens is die liefdesbeweging er nog steeds, en blijft het ontvankelijk voor “liefdesuitwisseling”, dat bij ieder hetzelfde en toch ook weer anders is, niet altijd herkenbaar, inwisselbaar en samen/vloeibaar. Het is niet duidelijk of het blijvend is, het hangt af van veel factoren of het inwisselbaar is, met de ander of anderen.

 

Liefdes perikelen en het streven naar harmonie.

Spanningen blijven in menselijke liefdesrelaties bestaan, ontstaan doordat zij elkaar niet begrijpen, door leed, door strijd, door trots, het wordt zichtbaar door het wezenlijke, en het karakter van ieders persoonlijkheid, en daar hangt het vanaf of het hanteerbaar, of bespreekbaar is.

Er bestaan duizenden momenten in ontmoetingen met onbegrip, duizenden ontmoetingen met liefdeskansen door begrip, herkenning en onderscheidingsvermogen, en toch laten veel mensen kansen voorbij gaan om creatieve liefdesimpulsen en liefdes inwerkingen de plaats en de kans te geven die het verdiend.

 

Ons ‘liefdevermogen’ is en blijft altijd inzetbaar, elk moment van de dag, waar we ons ook bevinden, actieve creatieve liefdes invoegingen, zullen ‘altijd’ eeuwig scheppend aanwezig blijven.

 

Wederzijds en tot in de eeuwigheid, ‘minne’ zichzelve openbarend aan en door het ‘zelf’ van de mens, daarmede durend werkzaam/vormend aan ‘wereldwijde’ liefdes werkelijkheid.

 

 Dát is eeuwigdurend openstaan voor ‘minnecontact’, dé ware bron voor het scheppende in/standhoudende, liefdesveld, en het ‘immanente geheim’ van liefdeswerkelijkheid.

Die mens wil zich overgeven aan, de boven alles en iedereen uitstijgende, samenbindende ‘liefdeswerkelijkheid’. Het is als een ‘noösfeer’ of bewustzijnslaag aanwezig in onze wereld, en daarmee te allen tijde met de mens verbonden, en is als het meest wezenlijke ‘geloofsgeheim’ van de gelovige mens te verklaren.

 

Dat “ontstaansbeginsel” die levenskracht (ziel of vonk) is, wat vorm heeft gekregen in de strijd van het bestaan, in dualiteiten van groei en sterven, is als een eeuwige beweging in voortgaande polariteit, dat ten goede komt aan groei en vernieuwing. Het is dé oorzaak van liefhebbende polaire contacten, en het zou wel eens het meest liefde opwekkende ‘constante’ (onveranderlijke grootheid) kunnen zijn van alle levende organismen en levende wezens op aarde.

 

Deze onzichtbaar overal aanwezige, meest krachtige liefdevolle liefdeswerkelijkheid, dat zichtbaar is geworden door haar aanwezigheid, in menselijke contacten, en dat toch ook boven het menselijk kennen uitstijgt, speelt een ‘hoofdrol’ in het Godminnende denken van de gelovige mens.

In zijn geheugen en in zijn gebedsactiviteit, zal de mens, wanneer hij bereid is zich te wenden tot een ‘hogere’ macht, en hij in staat is zijn hartstocht, passie en dualiteiten los te laten, zal die mens in staat zijn, zijn medemens te accepteren als zich/zelve en dat zal hem in staat doen zijn vrede te scheppen en vrede te handhaven.

 

Samen Vieren

Wederliefde is dan een opgaan in elkaar in liefdesverbond. Het zich laten beminnen, het zoeken van de ander, via contact, via gebed, het opruimen van misverstanden, samen vieren in gemeenschap, dat is wat tot “wederliefde in werkelijkheid” leidt, dat is het Goddelijke in jezelf herkennen als aanwezig in de ander, en je geroepen weten door de ander.

 

2006-11-30/2009-08-06/2011-11-18

Tmeegvds.