Over

Het zijn wel de twee meest uitersten van emotionele intieme activiteit, als we het hebben over de ultieme seksuele beleving aan de ene kant, en het meest intiem ingekeerd zijn op het zuivere ‘zelf’ aan de andere kant. Bij beide kan je spreken over eenzelfde waarachtige werkelijkheid wat

En toch is het één seksueel, en het ander spiritueel. In de Ethiek hebben we het dan over de schoonheid van het menselijke lichaam, en in de Mystiek is er sprake van een bovenbewustzijn met een spirituele vaardigheid, en in de seksualiteit hebben we het dan over een lichamelijk op elkaar afgestemde vaardigheid.

Er is geen andere plaats waar een mens zich het best kan terugtrekken dan in ‘hemzelf’. Zoals God de menselijke werkelijkheid binnenging in Christus, zo ging Christus de menswerkelijkheid binnen, via ‘zijn woord’, in naam van Zijn Vader..

Het natuurlijke en bovennatuurlijke is van de wereld, en het “Heilige” is van God of van “DatWatGodIs”. Het “Heilige” of “DatWatGodIs” is, is niet van de wereld, maar “in” de wereld, lees “in” de mens. Het geloof heeft daardoor voeding en wortels gekregen ‘in de mens’ door de “openbaring” van Christus Jezus in al “zijn ‘heilig’ makende” werkelijkheid. Iedere poging van de mens om zich terug te trekken van die wereld, en daarmee ook van de seksualiteit, kan gezien worden als het ontwijken van daadwerkelijke hervorming en omvorming naar meer “menselijkheid”.

De “wereld” lees “mens” maakt deel uit van een bovennatuurlijke (geloofs)werkelijkheid. Toch is het “wereldlijke” niet hetzelfde als beleefde “geloofswerkelijkheid”. Beiden kunnen soms wel en soms niet met elkaar in botsing komen, sommige mensen kunnen wel geloven, en anderen niet. Dat laatste is jammer, daardoor gaan veel kansen verloren wat het “liefdesvermogen” van de mens betreft. Daarom wil ik bij dezen pleiten voor een grotere samenhang in religie en lichamelijke werkelijkheid.

Heiliging of aan God toegewijd betekent dan “geloofsbeleving” vanuit de totaliteit en heelheid van het mens zijn.

Openstaan voor het ‘heilige’ is niet meer zo vanzelfsprekend geworden, door de dé/sacralisatie (ontheiliging in het geloof door ontkerkelijking en secularisering), wordt het sacrale geen plaats meer gegeven in het leven, het sacrale wordt weggedacht omdat veel mensen dat alleen nog koppelen aan het geloof in een aanwezige God, spirituele en rituele handelingen zijn daarom niet meer zo tastbaar in het dagelijkse leven te herkennen als in vorige eeuwen.

Eens was het ‘heilige’ een ‘heilig’ teken dat uit de materie van de wereld is voortgekomen, en bezit een wereldse betrokkenheid die volstrekt anders is dan het wereldse, en tegelijkertijd is dit “heilige” in onze tijdelijkheid overbracht, en wordt het ons als een waardig ‘teken’ voor ogen gesteld.

“Mijn ziel weende van vreugde, dat zij God weer kon aanbidden”, nadat ik het ‘heilige’ gewaar werd, zij iemand die in diepe meditatie verzonken was geweest.

“ Heiliging of heiligen” is: Vereren, aanbidden, ontzag en eerbied tonen, neerknielen voor het onverklaarbare, en is oorzakelijk verbonden met het meest oorspronkelijke dat ‘schepping’ is. Allen, of ze nou wel of niet geloofden; waren; of ze er vrijwillig aan meededen of niet, onwillekeurig op zoek naar dat “Heilige” of ‘heiligheid’ in hun leven. De geest van de godvrezende of godzoekende mens is als een eeuwig verlangen naar het bestaan van een God. Het “Heilige” is ooit het leven binnengedrongen, dit ‘heilige’ komt voortdurend het leven vernieuwen door geestelijke overgave aan het ‘heilige’ in de woorden van Jezus Christus. Het “Heilige” komt ook tot ons door het ontstaan van nieuw leven (levenskracht of levens essence) bij nieuwe geboorten en dit ‘heilige’ is ook te ervaren bij het ontluiken of bloeien van een plant of bloem. De uitstraling ervan is merkbaar en voelbaar in ons gevoelsleven, mensen staan er open voor, genieten ervan en ervaren vreugde. Dat “Heilige” kan ook met hartstocht ervaren worden, in liefde, in zang en dans, kunst en cultuur.

Dat “Heilige” waarvan de mens doordrongen is, of door geraakt wordt, is vanuit de ‘beginning der dingen’ ontstaan en te verstaan en eventueel te verklaren, en dat is tegenwoordig voor vele mensen van belang, om te kunnen zien en aanbidden, of eerbied te tonen aan de onbekende God. Het geloof in God, of deelname aan een geloofsgemeenschap hoeft geen voorwaarde te zijn om het “Heilige” te ervaren of toe te laten, ook voor de atheïst is “het heilige” zichtbaar, dat is iets wat veel mensen schijnen te vergeten. Het is meestal zo dat niemand wordt gevrijwaard door wezenlijke alledaagse menselijke gebeurtenissen, en ook niet is vrijgesteld van tragedies en ongelukken. Het conditiën humane (toestand, toelaten gesteldheid van menselijke emoties), van diegenen waarin dit ‘heilige’ direct voelbaar en herkenbaar aanwezig is, en er door gegrepen worden (hier wordt de ongelovige christen mee bedoelt), die kunnen en mogen zich er niet afzijdig van houden, er niet van weggaan, van het puur zuiver innerlijke geestelijke, want het plaatst zich en bevind zich, en gebeurd in de tegenwoordigheid van de werkelijkheid, waarin wij allen leven.

Juist vanuit de wortel van het menselijke bestaan (ontstaan) roept het de mens op om alle egocentrisme en levensangst te overwinnen. Hij (die aandachtige mens) komt op voor alles wat in deze menselijke wereld ‘heilig’ is, en voor heiliging in aanmerking komt. Als hij hierin verzaakt dan heeft ‘heiligheid’ geen bestaansgrond meer. (zie; het Onze Vader van pater Alfred Delp, hij schreef een Onze Vader in de gevangenis 1940-1945).

Het “Heilige” roept ons op open te staan voor het ‘sacrale’ in onszelf én in de ander, door aanbidding, via menselijke geboorten, liefdes momenten, mededogen en sexuele activiteit. Dit ‘heilige’ speelt zich niet alleen af in de erkende ‘heilige’ zoals we die in de Katholieke kerk tegenkomen, doch ook in hen die er open voor staan, erbij betrokken zijn, er weet en ontzag voor hebben. Het ‘heilige’ is er niet alleen voor de uitverkorenen, allen kunnen er door geraakt worden! Sergej Radonesj profeteerde bij de doop: ”Een vat voor de Heilige Geest zal hij zijn en woning van het drievoudige mysterie”. Doch dit dient wel op een menselijke manier te gebeuren, want het ‘heilige’ is bij de mens geïncarneerd in vlees en bloed, en dat maakt dat hij menselijk is en niet zonder hartstocht, en lichamelijke kenmerken kan! De wijding (toewensing, door ritueel gebaar), door het ‘heilig’ (helend) sacrament wordt gevormd uit de materie van deze wereld, door de rituelen, waardoor we het ‘heilige’ op het andere; de ‘wereld’, betrekken en tegelijkertijd daarmee plaatsen in de tijdelijkheid (moment) van de tegenwoordigheid. Dat is van belang als we willen dat onze wereld menselijker wordt.

Wat christelijke geloofsgemeenschappen aan ‘heiligheid’ hebben bijgedragen is niet gering. In het verleden hebben kloosterscholen, en middeleeuwse scriptoria, door teksten en kopieën vele bijdragen geleverd aan ontwikkeling en groei van menselijkheid.

Zij hebben door schrift en woord vorm gegeven aan groei in menselijkheid en de totstandkoming van de westerse christelijke cultuur. Zonder die cultuur, cultus en riten zouden we niet van gebedsdiensten, en meditatief omgaan met het initiële in het hogere, in het menselijke bestaan afweten. Door in te spelen op het natuurlijke ritme van de dag en de nacht, het voorjaar, de zomer, de herfst en de winter. Daardoor is er, met die eeuwigdurende lofzangen op het ‘scheppende’, het “veroorzakende van die immanente wereldscheppende grootheid ofwel God genoemd”, door die monastieke koren (kloosters, kerken en religieuze orden) een rijkdom aan geestelijke capaciteit ontstaan en is tot heden nog werkzaam.

Het gaat dan ook hier bijvoorbeeld om het ‘heiligende’ ritme in de kosmische tijd (binding met heelal), dat door het koorgebed van monniken en monialen wordt uitgevoerd, een ‘heiligend’ natuurlijk ritme, dat door de mens wordt gedaan, dag in dag uit, en onderbroken door de natuurlijke rust van de slaap. Is het een samenspel geworden in verschoning door versterving, in groei en opnieuw beginnen, zoals de natuur ons dat voordoet in het ritme van het voorjaar, zomer, herfst, en winter.

Hier is sprake van een nooit eindigende lofzang van de al eeuwen durende monastieke koren in geloofsgemeenschappen en gebedcongregaties. De geloofsgemeenschappen van monniken en monialen, door boekdrukkunst en geschrift is te ervaren als een cultuur van kunstscheppende kracht, zie iconografische geschriften, waarvan liturgie en Gods ervaringen (belevingen) uitgedrukt werden in afbeeldingen, iconen, verzen, verhalen, tekeningen, beelden, verbeeldingen en overdracht. Dat is “Heiliging” (genezing, en vooruitgang in menselijkheid) door geloofscultuur. Dat maakt dat het christendom zeker geloofwaardig is, ondanks de misstappen in het verleden, en dat het de moeite waard is te blijven geloven/meedoen.

Geloofsgetuigenis als een helende kracht van menselijke overgave, genade en verbeelding.

De universele openheid in kloosterkerken vandaag de dag straalt door de romaanse vensters, en straalt via plafondschilderingen, een geloofsgetuigenis uit van voorbije tijden, met een ‘heiligheid’ van genadig/volle overdrachten uit de eeuwenoude tradities, waarvan de toonzetting in psalmen, getijdengebed en gregoriaanse gezangen de zichtbaarste uitstraling is. Tegelijkertijd waren er daar ook de zalvingen en heiligende woorden in zorg en aandacht voor zieken, bejaarden en minder bedeelden, dat geeft aan dat we toen het voorbeeld van Christus wilden navolgen, en ik besef nu dat ook wij in onze tijd Christus willen blijven navolgen, door de eucharistie en viering, maar ook wel met andere middelen en nieuwere intenties, zoals vroeger de gasthuizen bijvoorbeeld zijn ziekenhuizen geworden, en dolhuizen werden centra voor mensen met psychiatrische problemen, en kerken worden verzamelplaatsen voor meerdere vormen van kerk of geloofsgemeenschappen, en hulpverlening in woelige tijden.

De eensgezindheid en bereidheid tot dialoog in en naar de maatschappij, als kerk en samenleving. Die ‘heiligende’ genezende daadkrachtige eensgezindheid, bood en biedt een blijvende uitwerking in liefdevolle aandacht naar de ander, ook vandaag de dag is daar sprake van. Voor de onverdraagzame, bekrompen, gewelddadige en liefdeloze mens is er de Universele Liefhebbende God. De opdracht die Christus ons gaf, bemin je naast zoals je zelf bemind wil worden, en heb je vijanden lief, dient het ‘liefdevermogen’ van de moderne mens ingezet te worden door middel van de mogelijkheden in zorg en medische hulpverlening en mantelzorg, in mededogen en aandacht, ook als die ‘ander’ onredelijk en onmenselijk in zijn omgang is.

“Het gebed als heiligende factor krijgt een centrale betekenis in een wereld, die het verschrikkelijke experiment begonnen is met mens te willen zijn, zonder God en vormen van gebed” (tekst Titus Brandsma).

Echter … zonder de vrees of aandacht voor “God” of “Dat/Wat/God/Is” bestaat er het gevaar dat “heiliging” uitdooft, en dat de belangeloze zorg en aandacht voor de ander, de medemens, dat in kerkelijk religieus verband aan de zijlijn dreigt uit te sterven. Door gebrek aan aandacht en luistervermogen is de moderne mens veelal niet meer in staat om op gepaste tijd te zwijgen en daarmee ‘heiliging’ (zorg, genezing, mededogen) toe te laten. Dan ontstaat er een totale verlatenheid tussen mensen onderling door gebrek aan liefde, en inlevingsvermogen. Dat mogen we mijn inziens niet laten gebeuren.

Daarbij is een kritische houding naar de reguliere kerk onmisbaar, vaak snap ik niet waarom gelovige mensen in grote/getale God aanbidden, en de duivel zijn gang laten gaan.

Wat ik daarmee bedoel is het volgende; In kerken waar gebed/ gemeenschappen bij elkaar komen, en God als het enige werkzaam goed wordt aanbeden, en zijn waarheid gevolgd door het woord van Christus, wordt: in tegenstelling daarop, een kritische houding tegenover de bruutheid van menselijk gedrag dat voor iedereen zichtbaar is in onze moderne maatschappij, vaak buiten de eigen kring gehouden, geen aandacht aan geschonken, men wil er de vingers niet aan branden. Ik bedoel ook in belangrijke mate voornamelijk de houding van mystici en godgeleerden (theologen) die ons aansporen, je van de wereld te verzaken, er afstand van te nemen, tot in de kern van het monnikenleven, tot aan liefde en vriendschappen toe, en dat het ‘heil’ van de wereld enkel en alleen daarin te verwachten is (Anthoon)

In viering en gesprekken bij elkaar komen … Van belang is dan dat de ‘uitstraling’ en ‘liefde volle uitwerking’ van “God” of “Dat/Wat/God/Is” via mens tot mens wordt ontvangen en doorgegeven, en verstaan.

In gepaste tijden van gebed, bijeenkomsten en stilten, wordt het juiste begrijpen door stilte en gebed ons ingegeven, en in woord en daad kan men dan groeien en ontwaken. (Zr. Carona)

Het Jezus gebed. Door de herhaling wordt het een smeekbede dat door het hart van de mens wordt gevormd, tot een mediterend medium. Dit kan je doen door het uit te spreken als een mantra. Door de herhaling, het proeven en begrijpen van de betekenis van het woord dat gezegd of gedacht wordt, ontstaat er rust en stilte in de mens, niet in gelatenheid, maar in actieve gebedsbeoefening, en in vertrouwen en verwachting. Het volgende gebedje spreek ik persoonlijk uit als Jezus gebed;

Wees mij genadig, help mij door jouw wijsheid me te ontdoen van mijn zondelast, opdat ik bevrijd van angst en schuldgevoel moge leven en werken.

Het wachten kan een oermenselijke betekenis hebben (op weg naar het Omega), en werkelijkheid worden wanneer de ‘zelfverwerkelijking’ van een mens naar boven komt of naar buiten treedt. In het zwijgend wachten en open staan voor het woord en de kracht van de liefde JHshWH, ontstaat er vanzelf ruimte dat gebed (actie) kan worden, en met vele anderen kan worden gedeeld. De tijden van het wachten zijn voorbij, na tweeduizend jaar Christendom weten wij nu dat de boodschap van Christus opnieuw geïnterpreteerd dient te worden, en de leer van de Katholieke kerk verschoning verdient, de kerk zal zijn fundamenten moeten vernieuwen. Teilhard de Chardin heeft daar veel zinnige dingen over gezegd dat navolging verdient, zie een van zijn werken over “Het Goddelijk milieu”, “Menselijke pluraliteit” en “Liefde”.

Zonder het ‘hart’ van de mens valt er niet te leven, de vele ‘levensontwrichtingen’ die overal plaats vinden hebben wij vooral te danken aan het gebrek aan ‘hartsgevoel‘. De “hardheid van uwe harten” heeft een verstarrende werking tussen menselijke contacten. Niet de Burgerlijke Staat, niet de Kerk, niet de Hiërarchie, en ook niet de gemeente, kunnen we alleen de schuld blijven geven, van die levensproblemen. Maar het gebrek aan “zorgvermogen” en “hartsgevoel” maakt dat de mensen het vaak niet meer met elkaar kunnen vinden, en mensen naar de zijlijn worden geduwd.

Als dit alles wordt gestuurd en beheerst door de “Geest”, de geest die duldt geen bekrompenheid, dan ruimt de geest alle overtolligheid op en vernieuwd het denken van de mens. De geest maakt in ons de weg vrij, om het werk dat ons in handen is gegeven, af te maken.

God laat ons weten: Ik heb gehoord dat velen van jullie wachten op een wonder; dat Ik jullie God, de wereld

Het monastieke leven, het leven in kloostergemeenschappen kan voor dit werk dat voor allen geldt, een belangrijke inspiratie bron zijn.

Is het gewijde altaar of een sacrale plaats van handeling, daar waar ‘heiliging’ plaats vindt, dat wat door God of Christus ons gegeven is. Een eerbiedwaardige of Godvrezende houding, maakt de mens bewust van zijn ‘heiligende’ intentie, waardoor zijn ‘liefdesvermogen’ heilzaam kan inwerken op alles wat levend om hem heen werkzaam is. Het is Sacrament of genademiddel, waardoor ‘zonde’ tot een minimum wordt teruggebracht. Er is sprake van 6 zaligmakende ‘genaden’ door het ritueel van de doop teweeggebracht.

Er kan sprake zijn van een hartstochtelijke verhouding, of gemoedsaandoening, dat veelal positief en soms negatief beïnvloedend werkzaam kan zijn; betreffende het scheppende, het vormende aspect in de wereld van alle dag. Ook kan hartstocht een vernietigende kracht worden in het samenspel van georganiseerde krachten in de wereld. Daarom is er te allen tijde oefening nodig, en dat geldt voor iedere mens.

Zie hieronder, de belangrijkste kenmerken in de strijd om het liefdesgebeuren: …

is niet verwaand en niet eerzuchtig, zij zoekt niet zichzelf, en wordt niet verbitterd. Is het kwaad niet indachtig, is niet verheugd over ongerechtigheid, en verblijdt zich over waarheid, alles wat verdragen moet worden voor de liefde verdraagt zij, alles verduurd zij wat overeenkomt met liefde.

Ik onderken het belang van rituelen, het brengt mensen samen, en stimuleert hen om op gelijk niveau en in samenhang elkaar te ondersteunen en meerwaarde te geven, door woorden met een zuivere bedoeling uit te spreken, en er naar te handelen.

Hooglied (heiliging) van de Liefde. Van Paulus door God, 1 Korintiërs 13: 1 t/m13 Al spreek ik met tongen van engelen en mensen; als ik de liefde niet heb ben ik een galmend bekken of een schelle cimbaal. Al heb ik de gave der profetie, al ken ik alle geheimen en alle wetenschap, al heb ik het volmaakte geloof dat bergen verzet; als ik de liefde niet heb, ben ik niets. Al deel ik mijn bezit uit, al geef ik mijn lichaam prijs aan de vuurdood; als ik de liefde niet heb, baat het mij niets. De liefde is lankmoedig en goedertieren, de liefde is niet afgunstig, zij praalt niet, zij beeld zich niets in. Zij geeft niets om schone schijn, zij zoekt zichzelf niet, zij laat zich niet kwaad maken, en rekent het kwade niet aan. Zij verheugt zich niet over onrecht, doch vindt haar vreugde in de waarheid, de waarheid die ligt in het midden tussen jou en mij. Alles verdraagt zij, alles gelooft zij, alles hoopt zij, en alles duldt zij als het om de liefde gaat.

- Heiligen betekent 'heel maken' en vloeit voort uit de verkondiging van het Evangelie, waarin ons het heil en de verlossing bekend zal worden gemaakt. Concreet geschiedt de heiliging door de bediening (uitdeling) van de zeven Sacramenten, aangevuld met de kleinere sacramentalia.

- De zeven Sacramenten zijn de Doop, het Vormsel, het Huwelijk, het Priesterschap, de Eucharistie, de Biecht of Verzoening en de Ziekenzalving.

- Ook deze taak komt in eerste instantie toe aan de bisschoppen, die gerechtigd zijn om alle Sacramenten te bedienen. De priesters mogen ook de Sacramenten bedienen, behalve die van het Priesterschap, het Vormsel en diverse wijdingen die aan de bisschop zijn voorbehouden.

Het ‘heiligende’ ritueel van de doop, als intredingritueel bij een kerkgemeenschap.
Ziel = liefde
Geest = weten
	Water = drinken
	Zout = kracht behouden
	Zalf = olie en balsemen
		Wind = voelen
		Symbolen = ritueel

Goddelijke Liefdeskenmerken:		Menselijke Liefdeskenmerken:
1. De Wijste		1. Aandacht
2. De Schoonste		2. Betrokken
3. De Machtigste		3. Bewogen
4. De Sterkste		4. Medeleven
5. De Bekendste		5. Raakbaar
6. De Onthechtste		6. Mededogen

Liefdesgewin		Liefdes onvermogen:
1. Zorgzaam		1. Drift
2. Bescherming		2. Dwangmatig
3. Begeleiding		3. Lust
4. Inzicht		4. Blind
5. Toegankelijk		5. Doof
6. Bedachtzaam		6. Honger