8.1  Verbroederen:

Politiek en menselijkheid werken niet altijd samen.

  Er ‘bestaan wereldleiders’ die oorlog en vernietiging veroorzaken. Er bestaan daar tegenover, echter geen ‘wereldleiders’ die oorlog of vernietiging kunnen voorkomen of doen ophouden.

Als enkel politiek een land beheerst, gaat het fout.

 Wanneer de mensen van alle volken, (samenlevingen) in de wereld in staat zouden zijn, humanisering, rechtvaardigheid en vredelievendheid in hun ’levenshouding’ gestalte te geven. Dan zou er vrede kunnen bestaan tussen de volken die nu vijandig tegenover elkaar blijven staan.

 Als de politiek faalt, en dat zien we te veel en te vaak, dan dient een volk zich te herbezinnen. Herbezinnen, niet in of op de politiek, maar op de menswaardigheid van haar bestaan. Herbezinnen op haar vredelievendheid, los van al hun politieke betrokkenheid, dienen zij zich ‘als volk’ tot een ‘beweging’, of tot één mentaliteit omhoog te denken. Vanuit onze christelijke cultuur gebeurt dat al op allerlei fronten. Maar dat is niet genoeg gebleken. Ook burgers dienen tot een ‘Mea Culpa’ te komen. Met de afkalving van de waarden en normen, in onze (kapitalistische) werelden, is er daaraan een bedroevende leemte aan het ontstaan.

De ‘Russische agressie’ dat nu begonnen is in februari 2022, geeft aan dat als één of twee van de partijen tot de tanden gewapend zijn, er altijd oorlog op de loer ligt. Nu Oekraïne zich probeert te verdedigen tegen een enorme overmacht, kan je niet beginnen met het roepen van: ophouden met vechten, of geen oorlog meer, want dan ben je te laat. Maar je kunt wel beginnen met het zaad te planten van ‘vredelievendheid’ in de harten en de geest van mensen.

 Het zijn gevechten van Grootmachten, die al 100 jaar bezig zijn. De oorlog van nu, Rusland overvalt Oekraïne, is cruciaal, en moet een kantelmoment worden. Volkeren, dus ook ons volk, mogen niet langer aan de zijlijn staan toekijken, wat Wereldleiders en Grootmachten bekokstoven.

 ‘Wij’ mensen zullen grootschalig en humanitair met elkaar in gesprek moeten gaan over toenadering en grens overschrijdende vriendschappen. Om in broederlijke en zusterlijke verbondenheid in ‘menselijkheid’ samen te gaan. Om een drive te ontwikkelen, waarin zichtbaar en woordelijk de wens naar elkaar toe uitgesproken wordt: we zijn elkaars medemensen en willen in vrede en vrijheid leven en werken.

 Vredesacties zijn er al wereldwijd veel uitgesproken, oké, maar nu zullen we echt aan woord en daad gestalte moeten geven, elke dag in ons bestaan. Niet alleen door ‘vredesbewegingen’ financieel te ondersteunen, maar meer nog met ‘allen’ tezamen, want ‘allen’ dat zijn wij, de individuen die een land bevolken.  

 Alle mensen in de diverse te onderscheiden volkeren dienen zich bewust te worden, van hun wel of niet moralistische wijze van handelen of denken. Volkeren dienen hun waarden en normen op elkaar af te stemmen, altijd zijn er normen en waarden te benoemen die voor allen geldig zijn. Voor ieder van ons zullen er altijd momenten zijn, dat wij aan normen en waarden, begrip en invulling kunnen geven, waardoor we voorbeelden voor goede dingen en goede waarden kunnen zijn. 

 Verbroederen in de mannelijke en vrouwelijke zin.

Vredelievendheid is een mooi begrip dat aanduidt hoe mensen in vrede met elkaar kunnen leven en werken. Binnen en buiten de eigen landsgrenzen zouden er grensoverschrijdende vriendschappen kunnen ontstaan, die boven de politieke werkelijkheid uit, een vredelievende uitwerking kunnen hebben op de wereld waarin zij leven. Zij zouden dat ook in vormen van saamhorigheid of vredesboodschappen naar anderen toe kunnen uitdragen.

 Als we nu de toekomst van onze kinderen willen veiligstellen, zal iedereen daarin dienen mee te denken, zullen we nu echt aan het werk moeten, in tegenstelling tot de voorbije 77 jaar, waarin we in vrijheid konden leven. Maar als we herdenken bij vredesmonumenten worden altijd de woorden uitgesproken, “dat nooit meer” en daar blijft het dan bij.

 Meer lezen? Lees over het vijanddenken tussen Oost en West ...