Aan Johan en MarieJose

 

Als dan het sterven dichterbij is gekomen, staan wij elkaar nader in stil verdriet.

Dan voel ik mij dichterbij komen, bij jullie, ouders van Karen, het kind dat jullie verliet.

 

Ik wil hier graag passende woorden uitspreken ter afscheid van Karen het nichtje dat ik maar een beetje heb gekend. Karen is een dochter van mijn broer, en door een paar foto’s en de gebeurtenissen van laatste half jaar, heb ik haar weer in beeld gekregen. Dinsdagnacht is Karin’s sterven tot een hoogtepunt gekomen. En vandaag voel ik in mij een stil verdriet, haar beeld staat in mijn geheugen gegrift, zij had de leeftijd om te schitteren in creatieve volwassenheid.

 

Dan wellen er tranen in mij op van geraaktheid, omdat ik Karen nog voor me zie op die foto die ik maakte, met een stralende lach, maar ook met een ondertoon van gelatenheid over wat haar overkwam. Gelukkig was zij er ook bij, laatst bij ons familie weekend, waar ik Karen mocht fotograferen en haar ‘beeld’ vastleggen, als de vrouw die ze was geworden en waarvoor ze was bestemd.

 

Karen je was op weg, halverwege moest je het opgeven, het leven geeft, het leven neemt, en dat zou je ook de “ondoorgrondelijkheid” van het ‘leven’ kunnen noemen, het ‘leven’ dat laat groeien en weer laat sterven.

 

En dat doet je beseffen dat wij maar kleine mensen zijn, dat we nauwelijks kunnen begrijpen wat de zin van ons leven is.

 

Karen je bent in mijn geheugen gegrift, voor altijd.

 

Anthoon

2011-06-30

Nijmegen