JE ONVEILIG VOELEN OP STRAAT, THUIS, OP JE WERK ...  

 

Je onveilig voelen op straat is niet van de ene dag op het andere ontstaan. Daar is een jarenlang proces aan vooraf gegaan. Het lijkt niet meer te stuiten. Als het over agressie en gewelddadigheden gaat in de publieke sector dan is het opvallend dat het dan gaat over hoe erg het is, wanneer het gebeurd is, hoe breed de impact is bij familie of in de buurt.

 Praktisch nooit wordt er gepraat of vragen gesteld in de publieke sfeer, over hoe groot de invloed op mensen is na 100 jaar mediaspektakel, met groot gehalte aan agressiviteit en gewelddadigheid. Of mensen daartoe worden aangezet, bewust of onbewust, of geprikkeld om foute dingen te doen. Het lijkt niet te stuiten, en dat is te ervaren zoals mensen onze samenleving ervaren.

 Over oorzaak en gevolg:

Omdat we met zijn allen weigeren te kijken en te spreken over oorzaak en gevolg. Het ontstaan en het benoemen van agressie en gewelddadigheid in de cultuur van Nederland, wil maar niet benoemd worden. Het lijkt erop dat de 'bronnen' van al dat kwaad niet besproken mogen worden, omdat we een wetgeving hebben die het toestaat dat iedereen mag zeggen wat hij wil, dat iedereen mag maken en verkopen mag wat hij-zij wil. Dat het niet uitmaakt wat het is, zoals wapen gerelateerde materialen, boeken, geschriften, films, games en video’s, en televisie-uitzendingen, zolang het de wet maar niet overtreedt.

 Waarom geen morele discussies over goed en kwaad?

Er worden geen discussies gevoerd over toelaatbaar gedrag binnen de normen en waarden cultuur van Nederland. Als er iets in opspraak komt, wordt er gekeken of het zin heeft om het voor de rechtbank te brengen, en als dat niet zo is, gebeurd er verder niets en leven we gewoon weer verder. En kan het kwaad gewoon verder woekeren totdat we weer opnieuw wakker geschud worden. Doordat mensen elkaar doodsteken, dat steeds jongere kinderen gewelddadige dingen doen, dat er steeds meer bommen worden gegooid, er op de gekste plaatsen brand wordt gesticht. Het enigste wat gevraagd wordt is, wanneer is het gebeurd, hoe is het gebeurd, en is het al opgeruimd. En worden er allerlei maatregelen bedacht, met het idee dat het daarmee dan in te perken valt. En dat is niet zo, zolang je de bron (oorzaak) niet bespreekbaar maakt of aanpakt, dan blijft het doorgaan, net zoals de 'criminaliteit’in heel de wereld.

 De dingen bij de naam gaan noemen is van belang:

Omdat we het ‘kind niet bij de naam willen noemen’, blijven belangrijke zaken omtrent agressie en geweld onbenoemd en niet bespreekbaar. Alsof foute zaken alleen maar door een rechter benoemd zou kunnen worden. Alsof ‘burgers’ bang zijn ‘hun vingers te branden’ wanneer zij zaken persoonlijk willen veroordelen, waarom zouden mensen niet met elkaar in gesprek kunnen gaan, als zij over deze zaken een oordeel willen uitspreken? Waarom zou een oordeel uitspreken niet kunnen of mogen?

De wet ‘Vrijheid van meningsuiting’, kan dan ook een valkuil voor de samenleving geworden zijn: Vrijheid van meningsuiting heeft wel degelijk haar donkere schaduwkanten. Deze kan dan ook kwetsend en ontoelaatbaar zijn. Wanneer zaken mensen kwetsen en of mensen beschadigen, benadelen of anderszins aanzetten tot agressie of doodslag, dan dient daarover ‘geoordeeld’ te worden, niet alleen door een overheid, ook door een volkse moraal zoals we die al eeuwen kennen. De tijd dat we deze zaken alleen achter de voordeur bespreken moet maar eens voorbij zijn. 

Mensen zouden meer met elkaar moeten gaan praten:

Over Goed en Kwaad!

 

 La Lucas

8 maart 2024