3de: Over Kussen en Zoenen.

 

Kussen en Zoenen …

Iemand vroeg mij, wat is nou zoenen, nou … zoenen is voor mij iets wat je niet zomaar doet, daar gaat eerst het kussen aan vooraf. Kussen doe je bij bepaalde gelegenheden en dan kus je iemand op de wang of het voorhoofd, en soms op de lippen.

 Nee, het échte zoenen gebeurt in een latere periode, daar gaat een kennismaking aan vooraf door de kus. Eerst is er het kussen, kussen doe je bij gelegenheden. Zoenen doe je gericht met de lippen, jouw lippen maken met respect, contact met die van de ander.

 Zoenen doe je niet zomaar met iedereen, zoenen doe je pas na een of meerdere kennismakingsrondes, je ontmoet een persoon “de ander” en maakt kennis door oogcontact, een woord of gebaar, en er ontstaat een wederzijdse belangstelling, van twee personen naar elkaar. Dán, pas dan, als er een emotionele actie of reactie ontstaat, en beide personen een band met elkaar hebben opgebouwd, neemt een van de geliefden het initiatief en wordt er gezoend.

 En hier op dit moment kan ik pas echt zeggen wat zoenen is …

Zoenen is het initiatief nemen, om met jouw lippen de lippen van de ander met een kus te beroeren, aan te raken, heel vluchtig, alsof je wil zeggen, mag ik bij jou binnenkomen? Als de ander hem of haar lippen niet terugtrekt en laat gebeuren wat gebeurt, dan is het alsof zij of hij toestemming geeft voor méér. Bij de juiste kus ontstaat er dan een wederzijdse spontane kettingreactie, en gaat de kus over in zoenen.

 Dat zoenen van de één wordt door de ander beantwoord door meer of mindere druk toe te laten of die van zichzelf te vergroten. Om deze als een aangename gewaarwording in zich op te nemen, en er op te reageren door de lippen meer te openen, en het lippencontact te vergroten door meer of minder zuigcontact. … Als op deze wijze de juiste basis is gelegd voor een nog inniger contact, dan kan het zoenen tot een hemelse ervaring verworden, dat vanaf dat moment geen terug meer kent, en gevoed wordt door een wederzijds verlangen één te worden met de ander, de kus wordt vanaf dán gedragen door een wederzijds verlangen naar meer, (gevoed door beider speeksel) om zich samen te versmelten tot een eenheid.

 

Eindhoven 1979 Anton