Even elkaar aankijken in het publieke domein.
Elkaar aankijken! Wat is er op tegen om even tegen elkaar aan te kijken, in het openbare leven?
Even een groet of een gebaar, waarin je toont dat je de ander ziet. Gewoon even kort een moment van zichtbaar contact, een knikje met je hoofd is al voldoende, of een oogopslag, een gebaar met je hand.
De ander even aankijken in een blik van erkenning, zodat je niet als blinden langs elkaar heen blijft lopen. Wat is er op tegen, waarom zou je het niet doen? … Het kost je geen tijd, je loopt elkaar daardoor ook niet in de weg. Hooguit wordt er op je gereageerd, en komt er een opmerking over het mooie weer, of wordt er aan je gevraagd hoe laat het is?
In het mooiste geval reageert er iemand vriendelijk met een opmerking of een kwinkslag, en ontstaat er een kort gesprekje, en is er even een woordenwisseling als je bij Albert-Heijn je fiets van het slot doet.
Niemand wordt verplicht om op jouw te reageren, maar toch is dat wel een manier van wellevendheid waaraan onze samenleving behoefte heeft. Dat zie en hoor je van alle kant.
We doen het zelf, wij geven allemaal vaart aan een wereld die we zelf creëren. En een ‘omzien naar elkaar’ door een groet of een blik van vertrouwen, bevorderd een ontspannen sfeer in de drukte van ons jachtige bestaan.
Omzien naar elkaar, maakt ‘niet alleen’ in deze wereld, maar een ‘samen’ in de straat in je wijk of stad. En maakt dat we elkaar een beetje opvrolijken, door er zichtbaar en herkenbaar aanwezig te zijn.
Dat leidt tot verbroedering, bevrijd je van spanning en geeft meer vertrouwen in je medemens, ook in de mens die je helemaal niet kent.
Ja laten we op deze wijze persoonlijk vorm geven aan ‘Nijmegen stad van Compassie’.
Anthoon Lucas Budel
Nijmegen
14 mei 2019
