OVER COMPASSIE – MULTICULTUREEL EN CHRISTENDOM …

 

 

Als je het over Compassie wilt hebben, dan heb je het over mensen. Wil je het over Multicultureel hebben, dan gaat het ook over mensen, en als je het over het christendom gaat, hebt je het ook over mensen, zoals jij en ik.

 

 

Wij bevinden ons hier in het huis van compassie. En ‘compassie’ is in mijn ogen een werkwoord, een mooi werkwoord, zeker wel, vooral omdat compassie ook niet moeilijk is om te doen. Je hoeft er niet eens voor gestudeerd te hebben … je hoeft het alleen maar te laten gebeuren, of, je kunt het je ook aanleren, in de praktijk van het leven.

 

Compassie is in wezen verschrikkelijk … eenvoudig; door bijvoorbeeld, iemand een schouderklopje te geven, gewoon ... voor de gein bijvoorbeeld!

 

Doe het maar eens, ja, nu, op dit moment … bij je buurvrouw of buurman, terwijl je zegt, leuk dat jij er ook bij bent vanavond! En je zult zien, dat als je het doet, gewoon spontaan, dat je er een goed gevoel aan overhoud. Als je het doet, gewoon voor het contact, dan zal je zien dat het werkt ‘compassie’, niet als medelijden, maar in saamhorigheid, dat je elkaar het gevoel geeft, dat je er mag zijn, wie of wat je ook bent. Het is iets ‘dat gebeurd’ en daar gaat het om bij compassie, ‘dat wat gebeurd’, het is echt, je maakt verbinding, en beiden word je er blij van, en blij zijn is ‘vreugde’.

 

En zo kan het ook gaan met een handdruk, gewoon even iemand een hand geven, dan ervaar je ook dat gevoel, het is niet alleen iemand verwelkomen, je geeft iets weg, en je krijgt er voor terug, waardering, en het gevoel dat je welkom bent, ondanks dat je nog vreemden voor elkaar kan zijn werkt het, er ‘gebeurd’ iets.

 

Ik bedoel maar, compassie is ook ‘attent’ zijn op elkaar, op de ander, gewoon door elkaar in de ogen te kijken, of een groet of een gebaar te maken. Of even een behulpzaam zijn, voor iemand die zijn of haar handen vol heeft, even een deur open houden, of iemand attent maken, op iets wat er mis dreigt te gaan.

Of wanneer een zwerver of dakloze je geld vraagt, gun dan je zelf en de ander even de tijd om voor hem of haar stil te staan, je bent altijd vrij om ja of nee te zeggen. Ook al vraagt dat soms voor sommigen wat oefening.

 

Over compassie, Multicultureel en christendom gaat dit verhaal. Dit huis, “het huis van compassie” is een plek voor ontmoeting en contact, voor ontmoeting met de ander, of een vreemde, een persoon die je pas voor het eerst ziet, en je kent elkaar nog niet, hij of zij komt bijvoorbeeld uit een andere cultuur, uit Turkije, of Suriname, uit India, of Zuid Afrika, noem maar op, elk met andere gebruiken en rituelen, je kent elkaars taal niet!

 

Compassie betekent dan ook met iemand verbonden raken door een lach of een gebaar. Mededogen kan ook zonder woorden uitgesproken worden, compassie is ook je kwetsbaar opstellen, blijdschap delen, verdriet toelaten, en geen onderscheid maken in de ontmoeting met, die is belangrijker en die minder.

 

En toch, hoe moeilijk het soms ook is om elkaar te verstaan, het is ook goed ons te realiseren, dat we allemaal mensen zijn, een bijzondere diersoort, met dezelfde verlangens en gebreken, met dezelfde verlangens naar geborgenheid, vrij van angst, en vol vertrouwen in de wetenschap dat je er hier mag zijn, zijn die je bent, met een andere taal, een andere huidskleur, met andere gelaatstrekken.

 

Wetend dat het hier gaat om ontmoeting door naar elkaar te luisteren of door iets te brengen; muziek, een optreden, een verhaal of een gedicht, wetend dat een eerste contact soms niet makkelijk is, is het toch ook weer niet zo moeilijk als het soms lijkt. Gewoon de ander aankijken met een groet of een gebaar, een handdruk, of een schouderklopje, of een eenvoudige opmerking maken kan al voldoende zijn.   

 

Dat, wat we hier met zijn allen inbrengen, ontmoeting, aandacht, vertrouwen, positieve weerklank, delen we ook weer meteen uit, door een gesprek, een voordracht, muzikaal optreden enz.

 

Zo kunnen wij dan als we dat willen, samen een brede maatschappelijke beweging in gang zetten en voortzetten. Wie door mededogen, rechtvaardigheid en waarachtigheid ‘in liefde’ blijft geloven, dus geloven in een betere mensheid, zal zichzelf en anderen bevrijden van onrust en ongemak.

 

“LATEN WE

HET GEWOON DOEN”

 

Anthoon Budel

Nijmegen

2014-10-10