Een verhaal over ‘ALLEMAAL’ en ‘IEDEREEN’.

 

 

‘Allemaal’ dacht dat ‘Iedereen’ het deed.

 

Er moest “werk” gedaan worden en ‘Allemaal’ dacht dat ‘Iedereen’ het deed, echter ‘Iedereen’ dacht hetzelfde als ‘Allemaal’. Het resultaat van dit denken was dat wat zo nodig gebeuren moest in het belang van ‘Allen’ niet werd gedaan.

 

‘Allemaal’ dacht het, en bijna deed ‘Niemand’ het. ‘Allemaal’ dacht dat het echt nodig gebeuren moest, maar ‘Iedereen’ deed het niet.’ Allen’ dacht toen toch echt dat ‘Iedereen’ het moest doen.

 

Uiteindelijk deed ‘Iemand’ het, maar toch vond ‘Iemand’ dat ‘Iedereen’ en ‘Allen’ het ook moesten doen. Want ‘Iemand’ vond het niet gepast dat hij het alleen moest doen, en vond echt dat ‘Allen’ mee moest helpen.

 

“Samen” … dacht ‘Allen’ toen heel slim, staan we sterker, en dan, kan ‘Ontmoeting’ en ‘Zorgzaamheid’ ook mee doen. En ‘Ontmoeting’ wist dat er vele geschikte plaatsen voor waren, bijvoorbeeld in de kerken, daar komen velen toch al bij elkaar om met ‘Allen’ en ‘Iedereen’, samen te vieren met ‘Allemaal’, want bijna geen mens word daar uitgezonderd.

 

‘Allemaal’ zal vooral blij zijn omdat ‘Niemand’ ook niet uitgezonderd wordt. Zodat ‘Allen’ kan doen wat ‘Iedereen’ zo belangrijk vindt.

 2010-06-13

Anthoon La Lucas Budel

Nijmegen