Het is toch niet verboden, ‘de hand in eigen boezem te steken’?

Heel vaak gaat het in ‘vredesinitiatieven’ over wat er allemaal mis gaat elders in de wereld en meestal buiten de grenzen van ons eigen kikkerlandje. Er bestaat een gezegde, verbeter de wereld en begin bij jezelf, dat vindt ik nog steeds opgaan.

Die belangstelling voor wat de ‘anderen’ aan geweld en agressie fout doen, is in mijn optie wel erg eenzijdig. Er gaat ook veel mis in onze eigen gelederen, ook in Nederland worden mensen in elkaar geslagen, worden mensen door kogels omgebracht. De politie en de journalistiek wil achterhalen wie het gedaan heeft, waarom het gebeurd en wat de aanleiding is, en dat is het dan.

Maar niets of te weinig wordt er gekeken of studie naar gedaan, om te achterhalen wat deze mensen bezielt om deze daden te doen. Niemand wil de moeite nemen om te achterhalen wat de oorzakelijke prikkels zijn dat normaal uitziende mensen het normaal vinden om liquidaties uit te voeren. Iedereen beaamt dat er veel geweld wordt vertoond in de media, in de film wereld, lectuur, video en games. Bijna niemand wil zich echter verdiepen in het gegeven dat zoveel geweld in onze samenleving normaliserend werkt. Bijna niemand is bereid initiatieven te ondersteunen om te onderzoek hoe ‘normaliserend geweld in de massa-media’ indoctrinerend werkt door de dagelijkse herhaling ervan, dat dit tot gewelddadigheid leidt. Bijna niemand schijnt zich te realiseren dat pedagogische ervaringsprocessen (opvoeden door herhaling), door het normaliserende effect ervan, ook ten kwade haar invloed kan doen gelden.

Als ik mensen er over aanspreek erkennen zij het probleem, maar als je vraagt om medewerking te verlenen aan een breed maatschappelijk onderzoek of meningsvorming, om een oordeel te vellen over de effectiviteit van de ‘geweldsbeelden’ op mensen, reageren zij verontwaardig, maar je wil het toch niet verbieden! Dat kan echt niet in onze samenleving met haar vrije meningsvorming!?

Maar zij vergeten even gemakshalve, dat je 30 jaar geleden ook niet hoefde aan te komen om het roken te verbieden. Terwijl dat inmiddels wel degelijk aan het gebeuren is. In Amerika gebeurd er in feite hetzelfde. De gemiddelde burger wil daar ook geen wapenverbod, en als de het aan de veranderende publieke opinie ligt, zal daar ook na een zekere tijdspanne een verbod op wapenbezit komen, dit alles is afhankelijke van hoe een publieke opinie zich gedraagt en kan veranderen.

Is het dan niet vreemd dat we ‘hier’ met zijn allen vinden dat de wapenlobby in de VS het fout doet, en dat er een verbod dient te komen op de wapenhandel? En hier in Nederland spreken we in alle talen over de zorg naar wereldvrede door te blijven gedenken en herdenken, en dat nooit meer, we bekritiseren de wapenleveranties, maar we weigeren de hand in eigen boezem te steken!

Want zo velen willen niet dat er getornd word aan de vrije verkoop van geweldsfilms en de machtsvertoning op tv en video kanalen, zoals RTL 7 met hun slogan “Meer voor Mannen” en andere publieke zenders, die lusten er wel pap van als het om gewelddadige acties gaat. Ik denk dat er sprake is van hypocrisie, een vorm van huichelarij, als je zelf maar goed bent, in het goede gelooft en daar naar handelt, dan zit jij goed, en wat de ander doet is zijn verantwoordelijkheid, en klaar is het. Veel mensen stellen zich op deze wijze ‘onschuldig’ op. Echter als het merendeel van de Nederlandse bevolking zo denkt, dan verandert er weinig ten goede. En zal het kwaad welig tieren, zoals de vele liquidaties die er gebeuren in de grote steden van Nederland, zoals we dat dagelijks via het journaal kunnen zien en meemaken.

 De politie kan de oorzaak van die geweldsimpulsen, die tot liquidaties of gewelddadige acties leiden, niet wegnemen. Wel kunnen wij, burgers van Nederland, onze verantwoordelijkheid nemen door massaal een oordeel uitspreken. Met als gevolg dat agressie en geweldsprikkels publiekelijk veroordeeld gaan worden, waarna de politiek zijn gevolgtrekkingen er op kan nemen. Onze opvoedingsmethoden, de tolerantie van ouders ten opzichte van controles en begeleiding naar kinderen en pubers toe in verband met foute media, zal bepalend worden hoe onze samenleving er in de toekomst uit komt te zien.

Over investeren in vrede:

Wat ik zo vaak verschrikkelijk mis, is een vorm van oordelen over het massa-media geweld binnen onze eigen samenleving en cultuur. Vele mensen willen daar niet naar kijken, en voor hen is het er dan ook niet, is dat niet een vorm van ‘de kop in het zand steken’?  Het lijkt er op dat het verboden is in ons land om ‘de hand in eigen boezem te steken’. Om je samen sterk te maken voor een ‘nee’ tegen de ‘normalisering van geweldsinvloeden’.

 Anthoon Lucas Budel

Initiatief La Lucas.nl

2 oktober 2019

Nijmegen

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Investeren in Vrede, een Vredessymposium in Nijmegen.

Vredesmissie zonder wapens,

Op woensdag 2 oktober 2019 in het stadhuis te Nijmegen in de vergaderzaal van het gemeentebestuur, was er een middag over vredesmissies. Met inleiders, pauze en vervolg, met een huldiging van vier Vredeshelden door Burgemeester Bruls, met een drankje als afsluiting.

 Ralf Bodelier, directeur World’s Vest News, sprak er over het belang van zelfbeheersing, anti impulsen in conflictsituaties. Over empathie, en niet meer zoals in het verleden mensen massaal afslachten, in de loop van de geschiedenis zijn mensen rationeler geworden, cosmopoliter wat betreft normen en waarden handhaving.  Scholing en onderwijs hebben voor minder geweld en honger geleid. In de loop der jaren sprake van stijgende welvaart, van alle kant mensen die zich inzetten voor een betere wereld heef geleid dat er minder doden vallen per 100.000. World Press Foto’s zijn vaak incidentele geweldsacties die prikkelen tot negatieve verwachting, het goede nieuws is dat er minder slachtpartijen plaats vinden in de loop der eeuwen. Ralf Bodelier laat zien in schema’s en tabellen hoe het dodental, als goed nieuws spectaculaire dalingen laat zien, op een 7,6 miljard wereldbevolking zijn dat 5 doden per 100.000 in de tegenwoordige tijd. Uit zijn verhaal constateer ik dat oorlog in de vorige eeuw andere vormen heeft gekregen, meer die van terroristische activiteit en stadsgorilla, zichtbaar aan het worden is.

Armoede bestrijding. Ook de armoede beheersing is beduidend beheersbaarder geworden, in 1820 was een 95% van de bevolking extreem arm, en in 2015 valt er te constateren dat het percentage van extreme armoede was teruggebracht tot 8%. Zijn verwachting voor 2030 was 0% armoede.

 Journalist en Programmamaker Sinan Can, schetste voor ons een heel ander tijdsbeeld, dat over Irak, Sirie, Libanon, vele doden als resultaat van een 100 jaren durende oorlog en escalatie waar je pessimistisch van kan worden, hij sprake van weinig vredes initiatieven, vredesbewegingen krijgen geen kans betreffende de genoemde landen. Een gezin moest gedwongen toekijken hoe mensen onthoofd werden, twee jaar moesten zij dat lijdzaam ondergaan, mensen leven in milieus waar vijandigheid steeds weer opnieuw  de kop opsteekt. Sinan Can sprak ook over de velen die gezichtloze helden zijn, omdat zij onbekend blijven, anderen daarentegen bereiken de krantenkoppen. Hij sprak over een persoon die 300 kinderen uit kampen van IS heeft kunnen redden. Dat zijn daden die er toe doen, dat het gewoon gedaan moeten worden, de vele generaties die zich verzetten tegen overheersing, maken het verschil, die verhalen moeten we zeker als journalist blijven doorvertellen. Er is veel geweld in het Midden Oosten, dat steeds weer gevoed wordt, omdat mensen constant als reactie wraak, weer wraak willen nemen, dat tot voortdurend geweld leidt, omdat het hun ouders en voorouders zijn overkomen, door maakt tot nieuw geweld.

Wat betreft VN en Veiligheidsraad, helaas, soms is het onontkoombaar dat met geweld moet worden ingegrepen zoals dat in Libië bij Sadam Hoesein en IS het geval was.  Geschiedenis maakt dat duizenden jaren etnische conflicten en landverschuivingen conflicten blijven veroorzaken, ook door onverwerkte zaken. Sinan Can sprak ook over zijn droom van een kinderdorp in het Midden Oosten, over verloren generaties die daar voor een groot probleem zorgen, en zij willen daar oplossingen voor bedenken. Steun uit het westen wordt best wel gewaardeerd, het is van belang dat zij door journalistiek zichtbaar voor de wereld blijven. Internationale gelden steunen hen in belangrijke mate. Het meeste geweld wordt nu nog veroorzaakt door onverwerkt leed uit verleden tijden. Libië, Romeinse overheersing, het Ottomaanse tijdperk. Daar hebben geforceerde oplossingen nooit goed gewerkt. Verscheidene etnische deelgebieden werden gedwongen één land te worden.

 In het Sirië van Assad bijvoorbeeld, geweld, compromissen enz. alles loopt door elkaar, democratie kan je niet zomaar even overplanten, de erfenissen van militaire dictaturen, daarin kan niet zomaar een democratie neergezet worden. De kunst als journalist bestaat uit het niet verbitterd raken, toch is het een kwestie van volhouden en doorzetten.

 Shelter City’s oftewel Ontvangst Steden, door Qader Shafic.

Deze sprak over 3 deelgebieden op een werkwijze zoals Justice Pax dat aanhangt.

1. Netwerken met samenwerkingsverbanden realiseren.

2. Oproepen en mensen voordragen die ondersteuning verdienen

3. 3 maanden per jaar waar gasten gastvrij in Nederland verblijven, om inzicht te verkrijgen hoe de wereld in elkaar zit. Door scholing en gastlessen.

Nijmegen zou hier nog meer aandacht aan kunnen besteden. Journalistieke werk bestaat uit betreffende mensen zichtbaar maken, en beschermen door publieke steun. Geweldloze communicatie training is van belang, burgers hebben het onderling moeilijk door miscommunicatie stoornissen, trainers worden opgeleid om mensen te ondersteunen.

Er bestaat een vierstappen route:

1. Waarnemen

2. Uitwerken wat je ziet

3. Reageren op hetgeen je ziet

4. Door empathie en levensbeschouwelijk elkaar in de ogen blijven kijken.

 

Hoe Anthoon Lucas Budel deze middag ervaren heeft:

Ik heb met de bovenstaande verhalen een verslagje willen maken over deze middag, met een simpele weergave van wat de sprekers onder de aandacht wilden stellen. En heb dat zo goed mogelijk willen doen, maar realiseer me dat het nogal gebrekkig is. Maar vindt het nodig om te kunnen vertellen wat ik deze middag zo verschrikkelijk gemist hebt. Als je het over investeren in vrede wil hebben.

 En begrijp heel goed dat het hier vooral om mensenrechten gaat, over mensenrechten organisaties, zoals het over Peace Brigades International, oftewel ‘Vredes Missies Zonder Wapens’ ging. Maar dat ‘investeren in vrede’ die slogan is mooi en goed. En sluit aan op het gegeven dat er veel aandacht en initiatieven bestaan om vrede te promoten, aandacht te geven aan wat er allemaal buiten onze grenzen afspeelt.

 Die belangstelling voor wat de ‘anderen’ aan geweld en agressie fout doen, is in mijn optie wel erg eenzijdig. Er gaat ook veel mis in onze eigen gelederen, ook in Nederland worden mensen in elkaar geslagen, worden mensen door kogels omgebracht. De politie en de journalistiek wil achterhalen wie het gedaan heeft, waarom het gebeurd en wat de aanleiding is, en dat is het dan.

 Maar niets of te weinig wordt er gekeken of studie naar gedaan, om te achterhalen wat deze mensen bezielt om deze daden te doen. Bijna niemand wil de moeite nemen om te achterhalen wat de oorzakelijke prikkels zijn dat normaal uitziende mensen het normaal vinden om liquidaties uit te voeren. Iedereen beaamt dat er veel geweld wordt vertoond in de media, in de film wereld, lectuur, video en games. Bijna niemand wil zich echter verdiepen in het gegeven dat zoveel geweld in onze samenleving normaliserend werkt. Bijna niemand is bereid initiatieven te ondersteunen om te onderzoek hoe ‘normaliserend geweld in de massa-media’ indoctrinerend werkt door de dagelijkse herhaling ervan, dat dit tot gewelddadigheid leidt. Bijna niemand schijnt zich te realiseren dat pedagogische ervaringsprocessen (opvoeden door herhaling), door het normaliserende effect ervan, ook ten kwade haar invloed kan doen gelden.

 Als ik mensen er over aanspreek erkennen zij het probleem, maar als je vraagt om medewerking te verlenen aan een breed maatschappelijk onderzoek of meningsvorming, om een oordeel te vellen over de effectiviteit van de ‘geweldsbeelden’ op mensen, reageren zij verontwaardig, maar je wil het toch niet verbieden! Dat kan echt niet in onze samenleving met haar vrije meningsvorming.

 Maar zij vergeten even gemakshalve, dat je 30 jaar geleden ook niet hoefde aan te komen om het roken te verbieden. Terwijl dat inmiddels wel degelijk aan het gebeuren is. In Amerika gebeurd er in feite hetzelfde. De gemiddelde burger wil daar ook geen wapenverbod, en als de het aan de veranderende publieke opinie ligt, zal daar ook na een zekere tijdspanne een verbod op wapenbezit komen, dit alles is afhankelijke van hoe een publieke opinie zich gedraagt en kan veranderen.

 Is het dan niet vreemd dat we ‘hier’ met zijn allen vinden dat de wapenlobby in de VS het fout doet, en dat er een verbod dient te komen op de wapenhandel? En hier in Nederland spreken we in alle talen over de zorg naar wereldvrede door te blijven gedenken en herdenken, en dat nooit meer, we bekritiseren de wapenleveranties, maar we weigeren de hand in eigen boezem te steken!

Want zovelen willen niet dat er getornd word aan de vrije verkoop van geweldsfilms en de machtsvertoning op tv en video kanalen, zoals RTL 7 met hun slogan “Meer voor Mannen” en andere publieke zenders, die lusten er wel pap van als het om gewelddadige acties gaat.

 Ik denk dat er sprake is van hypocrisie, een vorm van huichelarij, als je zelf maar goed bent, in het goede gelooft en daar naar handelt, dan zit jij goed, en wat de ander doet is zijn verantwoordelijkheid, en klaar is het. Veel mensen stellen zich op deze wijze ‘onschuldig’ op. Echter als het merendeel van de Nederlandse bevolking zo denkt, dan verandert er weinig ten goede. En zal het kwaad welig tieren, zoals de vele liquidaties die er gebeuren in de grote steden van Nederland, zoals we dat dagelijks via het journaal kunnen zien en meemaken.

 De politie kan de oorzaak van die geweldsimpulsen, die tot liquidaties of gewelddadige acties leiden, niet wegnemen. Wel kunnen wij, burgers van Nederland, onze verantwoordelijkheid nemen door massaal een oordeel uitspreken. Met als gevolg dat agressie en geweldsprikkels publiekelijk veroordeeld gaan worden, waarna de politiek zijn gevolgtrekkingen er op kan nemen. Onze opvoedingsmethoden, de tolerantie van ouders ten opzichte van controles en begeleiding naar kinderen en pubers toe in verband met foute media, zal bepalend worden hoe onze samenleving er in de toekomst uit komt te zien.

 Over vredeshelden en investeren in vrede:

Wat ik zo vaak en ook deze middag in de vergaderzaal van het gemeentebestuur van Nijmegen verschrikkelijk heb gemist, is het omkijken naar het massa-media geweld binnen onze eigen samenleving en cultuur. Vele mensen willen daar niet naar kijken, en voor hen is het er dan ook niet, is dat niet een vorm van ‘de kop in het zand steken’?  Het lijkt er op dat het verboden is in ons land om ‘de hand in eigen boezem te steken’.

 Anthoon Lucas Budel

Initiatief La Lucas.nl

2 oktober 2019

Nijmegen