| Graag een korte reactie op dit verhaal naar: a.budel1@chello.nl |
Ruim 100 Jaar roepen “dat nooit meer”
Al ruim honderd jaar vertellen boekenschrijvers, filmmakers en andere horrorfiguren, ons over gruwelijke fantasieën en catastrofale gebeurtenissen die gaan plaatsvinden in een toekomstige tijd. Die grootschalig impact hebben op gemeenschappen, werelddelen en mensheid.
108 jaar geleden (1ste wereldoorlog) en 82 jaar geleden (2de wereldoorlog) lang hebben we herdacht en in alle toonaarden uitgeroepen en de woorden uitgesproken “Dat nooit weer”.
Helaas en triest het is bij woorden gebleven.
Nu na 24 februari 2022 (Oekraïne), zullen allen, mannen, vrouwen, burgers, allen dus, “Dat nooit meer”, handen en voeten moeten geven. Ik weet dat ik tegen dovemans oren spreek maar het moet echt gezegd. Mensen, burgers, kunnen het niet langer alleen aan ‘overheden’ overlaten. Economieën mogen niet langer bepalen wat goed is en slecht als het over vrede en veiligheid gaat.
Geen nieuwe boeken en films meer, die uitleggen hoe het zit, daar zijn we met zijn allen al goed genoeg van op de hoogte. Het moet nou eens gedaan worden, wat anders moet. En dan gaat het over wat ieder mens dient te doen, uitstel is afstel.
Het vijanddenken tussen het Oosten en het Westen is enorm en problematisch. ‘Daar’ dient alle aandacht naar toe te gaan dat is het hete hangijzer van onze tijd.
We kunnen het allemaal zien!
We kunnen allemaal die verschrikkelijke ‘haat’ tegen het Westen zien, tegen de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk. Met schreeuwende leuzen als dood aan het Westen en dood aan de VS. Het zijn tekens van een enorme weerstand en tegenstand, van Wereldse Maatschappijen tegenover elkaar, dat zijn weerga niet kent.
Als dit dan ook zo diep verankerd in het bewustzijn van volken aanwezig is. Hoe kunnen we dan blijven spreken over wereldvrede en veiligheid, wordt het dan niet eens tijd, dat we meer gaan bekijken, waarom dat zo is?
Het Mea Culpa.
Wordt het dan niet eens tijd dat we hier aandacht aan gaan geven in de zin van, is de aanleiding van die haat gegrond en terecht aanwezig, en is het van belang dat we dat ter discussie stellen?
Het ‘verbroederen’ van mannen en vrouwen gebeurd al in sport (Olympische spelen) en in de muziek (Muzikale uitvoeringen) maar gebeurd nog te weinig door het woord, in geschrift en dialoog, in “vrede en vriendschap gesprekken”
Het zij gezegd.
Anthoon Lucas Budel
Nijmegen