Uit DE VREDES KOFFER www.lalucas.nl Nijmegen Stad van compassie

……………………………………………………………………………………………………

Gedenken en Herdenken is niet genoeg!

Laats was er bij het Keizer Karel Plein, op het plein voor de Titus Brandsma Memorial, een ‘Vredesbijeenkomst’ 26 maart 2016. Georganiseerd door de Nijmeegse moskeeën en Nijmeegse kerkgemeenschappen en vredesorganisaties. Met de uitnodiging om bij elkaar te komen, en even stil te staan bij de ‘WereldVredesVlamNijmegen, om de slachtoffers te gedenken van extreem, racistisch en terroristisch geweld, zoals die verschrikkelijke gebeurtenis in Brussel van 22 maart jl. Om een signaal af te geven, om een stem te laten horen, waarin we als vrije burgers, deze daden afwijzen en veroordelen, als een besmettelijke ziekte, die in Afghanistan, Irak en Syrië haar voedingsbodem vindt, middels oorlogsmisdaden en etnische zuiveringen. En dit georganiseerde geweld, gebeurd al zo lang en op zoveel plaatsen in de wereld, dat je er als goedwillende mens, soms moedeloos van wordt. En voor mensen van goede wille zit er niets anders op, dan elkaar aan te moedigen en uit te nodigen, bij elkaar te komen en deze verschrikkelijke gebeurtenissen te gedenken en herdenken, en om een oordeel uit te spreken over de onaanvaardbaarheid van die gebeurtenissen.

 Maar: komt er dan in mij op, is gedenken en herdenken wel genoeg? Nee, weet ik nu; gedenken en herdenken is niet genoeg! Twintig a dertig jaar geleden gebeurde het ook, en spraken we de verwachting uit, dat het indoctrinerende geweld op zou houden. Tien a vijf jaar geleden gebeurde het weer, en veroordeelden wij de daders, en spraken de verwachting uit, dat nooit meer, laat het alsjeblieft een keer ophouden. En nu, dit jaar weer, in Parijs in Brussel, en op vele andere plaatsen in de wereld, blazen jonge mensen zich op, met vernietigend geweld, om de wereld te overtuigen dat zij het voor het vertellen hebben, vanuit hun eenzijdige totalitaire regime.

 Al deze gebeurtenissen maken vele mensen radeloos, moedeloos, en somber, en zappen zich weg van het journaal, met de verzuchting, wat kunnen ‘wij’ er aan doen? Wat kunnen wij doen, wij moeten machteloos toezien, hoe het allemaal gebeurd! Maar is dat wel zo? Is het wel zo, dat wij niets kunnen doen? Ik begon mijn verhaal met de opmerking; is ‘Gedenken en Herdenken’ wel genoeg? Die opmerking heb ik kunnen maken, omdat er in mij een overtuiging is ontstaan, dat een ieder van ons, er wel degelijk ‘iets’ aan kan doen, ook al is het maar klein. Wij kunnen ‘samen’ een ‘tegenbeweging’ in gang zetten, op nationaal en mondiaal niveau, tegen de vele geweldsprikkels in, die ons doen aanzetten te denken dat het ‘normaal’ is, en dat een samenleving niet meer zonder dat geweld kan.

 Is het wel zo, dat wij daar niets tegen kunnen doen? We zijn met 17 miljoen Nederlanders of ingezetenen, en ieder moment van de dag, kunnen wij ons zelf afvragen, wat heb ik, wat hebben wij gedaan, om ‘vrede’ te bewaren in eigen huis, buurt, dorp of stad? En elk moment van de dag, kunnen wij ons zelf afvragen, wat heb ik, of wat hebben wij, ertoe bijgedragen, dat onvrede of agressie, in ons huis, straat, dorp of stad, zich heeft kunnen ontwikkelen, of blijft voortbestaan, in Nederland of de rest van de wereld?

 Wat wij daar voor nodig hebben, om dat te kunnen doen, daar hoef je niet voor gestudeerd te hebben, dat is: Moed en enthousiasme, geduld, vastberadenheid, respect voor het andere, vriendschap en vertrouwen, mededogen en rechtvaardigheid.

 Gedenken en herdenken is niet genoeg.  Het is daarbij van belang dat wij ‘over’ de ‘tijdsbegrenzing’ van ons bestaan, heen kijken. Het gaat er dan om, dat het resultaat van vandaag, van hetgeen wat we doen, voor vrede en veiligheid, we niet mogen verwachten dat het morgen al resultaat heeft. Nee, zo werkt dat niet, daar gaat een zekere tijd overheen. Met over die tijdgrens heen kijken wordt bedoeld, dat wat we vandaag ‘ten goede doen’, dat dit in de toekomst haar vruchten zal afwerpen.

 Wat wij kunnen doen, zijn de prikkels wegnemen, die in onze samenleving en maatschappij, waarneembaar zijn, en dat we daar een mening over uitspreken. Het belang daarin, wordt volgens mij ernstig onderschat. En het is niet de bedoeling om via individuele acts, de ‘wereld te verbeteren’, maar; door in een gezamenlijke inspanning, onze hedendaagse ‘mentaliteit’, ten gunste van ‘vrede en veiligheid’ samen te beïnvloeden, te veranderen.

Wat van ons gevraagd wordt is: elkaar tegemoet treden met een open vizier, en vanuit een christelijke/humanistische, en religieuze eerlijkheid. Middels ons denken en doen, af wegen; wat we aan goed en kwaad binnen onze maatschappij en samenleving aan het doen zijn. Dat kunnen we bereiken door dialogen aan te gaan met hen die verantwoordelijk zijn, voor wat gebeurd in onze maatschappij en samenleving. Zaken die destructie en negativiteit veroorzaken, deze herkennen en deze ter discussie stellen.

 Laten we bewakers van vrede zijn!

Sterker nog, ik wil u, lezer van dit verhaal uitnodigen mee te doen. Laten we het alsmaar tegen elkaar blijven zeggen, wat kunnen wij gewone burgers van dit land doen om de vrede te bewaken? Zeg het mij, ik zeg het jou, dan zeggen we het voort, jouw positieve inzichten, worden de mijne, en de mijne worden de jouwe, en zo kunnen we ‘samen’ beginnen aan een nieuw tijdperk, dat heden begint, en straks toekomst wordt. Zingeving en levensbeschouwelijk verhalen kunnen ons daarbij helpen, om een nieuwe, tastbare en zichtbare werkelijkheid te creëren.

 Laten wij dit plan, deze toekomst verwachting, door vertellen aan onze kinderen, aan onze verwanten, opdat onze alertheid van nu, zich uiteindelijk zal profileren in vrijheid en levenszin in de toekomst.

 Aan mensen wordt gevraagd ‘vrede te leren’ en de ‘tekens’ te duiden, waardoor vrede een blijvende werkelijkheid kan worden. Dat kunnen wij doen door liefde, volharding, aandacht en mededogen. 

Anthoon La Lucas

Het Nieuwe Pinksteren 2016

Nijmegen

 www.anthoonbudel.org