Als het aan mij ligt

Dodenherdenking en Bevrijdingsdag 2024. Gedenken en herdenken is juist en goed, maar is niet genoeg, ik hoop dat er mensen zijn die met mij mee willen denken, om aanzetten te doen, te voorkomen dat dit soort van rampen minder zullen plaats vinden.

Als het aan mij ligt, wordt ‘Oekraïne’ een ‘kantelmoment’,voor een ‘toekomstige’ tijd, waarin vrede en welvaart, voor iedereen een mogelijkheid zal zijn.

Met handvesten en wereldorganisaties, zijn er vele instituten en morele organisaties in het leven geroepen, om de ‘wereldorde’ in goede banen te leiden. Maar iedere keer loopt het weer mis, omdat er door politieke omwentelingen, catastrofale gebeurtenissen plaats vinden, waardoor de ‘wereldorde’ weer op zijn grondvesten staat te trillen en er totale vernietigingen plaats vinden, waardoor een totale vernietiging dreigt.

“Dat nooit meer”, is een iedere keer gehoorde uitspraak, die met de moed der wanhoop uitgesproken wordt. Het blijven woorden die niet in daden kunnen worden omgezet. Niet de politiek en geen wereldleiders kunnen daar een halt aan toeroepen, als eenmaal grenzen zijn overschreden en de vernietiging totaal wordt. Naar mijn inzicht hebben we te lang gedacht dat ‘overheden, gerechtelijke instituten en wereldleiders’, hoofdzakelijk verantwoordelijk zijn voor ontwrichtende toestanden in een landsbestuur of wereldorganisatie.

Wie zijn er echter echt medeverantwoordelijk voor het 'ontstaan' van ‘ontwrichtende toestanden’?

Niet alleen de politiek en wereldleiders zijn verantwoordelijk voor wat er gebeurd. In eerste instantie, van de grond af, zijn er de burgers van een land of soevereine staat daar verantwoordelijk voor te noemen, door hun stemgedrag. Dat zijn de goede of kwalijke kanten van een democratie, dat er niet om liegt en bepalend gesteld kan worden over hoe vrede of onvrede ontstaat, vorm of gestalte krijgt.

De werkelijke ‘macht’ of ‘machtsverhoudingen’ liggen dus bij een volk of gemeenschap. Dus ‘zij’ kunnen er ook verantwoordelijk voor zijn, ‘vanuit de diepste grond’, als het mis gaat, er onrust ontstaat, waaruit zelfs een oorlog kan ontstaan, met alle vernietigende catastrofes als gevolg. Dat is dus een volk in al haar hoedanigheid aan te rekenen. Op zijn minst is het van belang dat dit voor iedereen zichtbaar wordt. Het ter sprake komt, en er een vorm van zelfreflectie ontstaat.

Dit zou tot een wereldomvattende drive mogen worden, dat niet alleen in eigen land of continent, zoals Europa dat is. Ook in Azië, Canada, de Verenigde Staten, Engeland of waar dan ook, zouden burgers dit initiatief kunnen overnemen en verspreiden, uitbreiden als een machtige golf die de wereld gaat overspoelen, als een ‘wereldse activiteit’, dat los staat van politiek, materieel en religieus gewin.

Dat het bovenbeschreven een “eenheidsgedachte” gaat worden die grenzen gaat overschrijden. En gedragen gaat worden door mensen van goede wil. Dat zij “vrede” over hun gemeenschappen kunnen afdwingen, ‘wereldwijd’, door een onbuigzame wil tot vredesdenken, dat als een denkende noösfeer, ter herkenning voor iedereen in allen werkzaam zal worden.`

Als mensen op wereldschaal zich gaan bezighouden met het Europese Volkslied, zouden we er flink mee kunnen opschieten, om wereldvrede op de kaart te zetten. Ik zie dat als een mensenplicht, en hoop dat meer mensen dat gaan inzien. Dat er een “eenheidsgedachte” zich in ons gaat ontwikkelen, zoals dat in vroeger tijden met het ‘godsgeloof’ is gebeurd. Dat het tot een “saamhorigheid” zal leiden, dat in alle ‘lagen’ van een bevolking opgang zal doen.

Die “eenheidsgedachten” is niet nieuw, bestaat al zolang er oorlogen zijn. Maar het heeft zich niet ingeburgerd, het wordt niet breed genoeg gedragen, het zijn individuele initiatieven in vergelijking met de massa, dat zet geen zoden aan de dijk. Die “eenheidsgedachte” zal toch echt van de grond moeten komen, als we willen voorkomen dat we ons zelf als ‘mensheid’ het steeds verder onmogelijk maken in ‘vrede’ en ‘veiligheid’ samen te leven.

Helaas moet ik constateren dat het ‘merendeel’ van de mensen die “eenheidsgedachte” aan zich voorbij laten gaan. Dat ze het niet als een ‘levensreddend’ advies willen zien en aanvaarden. Te veel mensen kunnen of willen niet inzien dat die ‘levensreddende eenheidsgedachte’ de drive is om continentale vrede te bewerkstelligen.

Hier gaat het over in dit verhaal, over het belang van een overtuigende ‘wil’ in mensen, om die “eenheidsgedachte” samen met andere mensen, uit te spreken, en ‘gezamenlijk’ tot uitvoering te brengen. Daar gaat het over dat we het niet bij woorden laten, dat die eenheidsgedachte een werkelijkheid wordt in ons bestaan. Omdat we het oprecht, willens en wetens ‘willen’ omdat het van levensbelang is voor ons voortbestaan.