Nieuwe pagina 1

A-Himsa, Gandhi’s Geweldloze methode van Strijdbare Weerbaarheid.

Over Energie en het menselijk lichaam. Energie velden in en om het menselijk lichaam, zorgen ervoor dat er een arbeidzame regulering van het menselijk lichaam ontstaat, dat het zo werkt als het moet werken. Het beweegt de mens tot inspanning en ontspanning, waar nodig, om overeind te blijven. Ook is er sprake van een polaire sfeer, die de inwendige huishouding regelt, en de energie op pijl houdt, elektromagnetische energie, dat zowel positief als negatief kan uitwerken. Dit even terzijde als een soort vooraf informatie.

A-Himsa, is uit te leggen als: Weg van de waarheid, weg als middel, de waarheid als doel.

Iemand die de waarheid wil dienen, zal geen tijd verspillen aan het heil van de eigen ziel. Hij/Zij blijft altijd kalm, en blijft verre van boosheid, boosheid is een vorm van onmacht, onmacht om boze of opstandige gevoelens in zich zelf te beheersen.

Hij/Zij blijft te allen tijde onverstoorbaar, en laat zich niet verleiden af te wijken van het onderwerp waarover het gaat. In de geweldloze methode aan strijdbare weerbaarheid, gaat het niet om de beloning van het eigen gelijk, maar om het begrijpen van de ander. Het gaat dan om het vasthouden aan de dialoog, en het blijven zoeken naar de waarheid zonder angst. Dé waarheid zetelt in ieders mensenhart. Men moet de waarheid blijven zoeken in ieders mensenhart, dus in die van zichzelf, en ook in die van de ander. Niemand heeft het recht de ander te dwingen ‘zijn’ opvatting van waarheid aan te nemen.

- De vreugde in de strijd schuilt in een wederzijdse herkenbare dialoog, het gaat daarbij niet om het winnen, of om het eigen gelijk.

- De bitterheid in de mens bij strijdbare weerbaarheid, ontstaat door het onvermogen woede of drift te beheersen.

- Waarheid en geweldloze gesprekken, niet alleen bij één partij, maar bij alle partijen.

- Het geloof dat ieder gesprek, en elke dag die er bij komt meewerkt aan inzicht en duidelijkheid, naar de waarheid van de ander, is oplossing’s gericht, en werkt naar gelijkgerechtigdheid.

‘Satyagraha’ is kracht, de kracht die geruisloos en soms langzaam werkt, tussen de partijen, en daar kan geen tegenwerking [weerstand] tegenop.

- Geweldloosheid en ‘angsthazengedrag’ gaan niet samen, Gandhi stelt; dat een goed bewapend man een lafaard kan zijn.

- Status, witte boorden heerschappij, en macho gedrag, zijn geen tekenen van heldhaftigheid, maar van uiterlijk vertoon.

- Het ‘eigen geloof’ in zichzelf, is een buitengewone basis voor actieve kracht, daarin is geen plaats voor lafheid of zwakheid.

Wilskracht komt niet voort uit het fysieke vermogen, maar uit de standvastigheid van de wil, uit een ontembare wil, en het lijkt voor Gandhi geen twijfel, dat iedere man of vrouw, daarin hetzelfde kan bereiken. Wel is er de voorwaarde aan verbonden dat hij of zij zich met evenveel inspanning en ‘drive’ moeten getroosten, in hoop en geloof!

WAARHEID & VASTBERADEN

“dat wat is” & “standvastig”

GELOOF & HOOP

SATYAGRAHA

A-HIMSA

Satyagraha is, kracht [A-] dat wordt geboren uit innerlijke zekerheid en waarheid in liefde, en liefde creëert daarin ‘geweldloosheid’, want ‘-himsa’ betekent letterlijk ‘zonder enig verlangen om te doden’ of agressie te plegen. Dat geneeskrachtig wordt doordat het oplossend werkt, en opgewassen is tegen zinloze strijd, oorlog en conflicten.

Door niet op te geven komt er altijd een tijdstip, waarop de kracht van een individu of individuen, ‘onweerstaanbaar’ wordt in haar redelijkheid, en wordt in zijn uitwerking alles doordringend, en dringt binnen in de ‘redeloze’ argumentatie van de tegenstander.

Het is van belang dat de Satyagrahi, ‘zichzelf’ tot nulpunt reduceert, tijdens de vasthoudendheid [of de dwingende overmacht] van de tegenstander, en doordat hij of zij gebruik kan maken, van de alles overbruggende factor tijd.

En vastberadenheid wordt een kracht die, zowel voor het individu als voor de groep, of gemeenschap, resultaat boekt op korte of langere termijn. ‘Satyagraha’ of; geweldloze strijdbare weerbaarheid, kan zowel in de politiek, als op huiselijk niveau worden toegepast. Het is van een Universele toepasbaarheid, en is door zijn vasthoudendheid onoverwinnelijk, in de zin dat de vastberaden Satyagrahi niet uitgerangeerd, of uitgeschakeld kan worden.

A-Himsa is echter niet deemoedig, niet onderdanig, bescheiden of onderworpen, A-Himsa staat daarentegen in vriendelijkheid tegenover de tegenstander, of overmacht, niet nederig, maar met een rotsvaste overtuiging, dat ‘de’ waarheid boven tafel komt, ‘tot zolang’ zal hij volhouden.

In tegenspraak tot geweld, is A-Himsa op subtiele wijze doordringend, zodat ogenschijnlijk, de mensen niet bewust zijn van de uitwerking ervan. Die subtiliteit, [eenvoudig helder verstand] maakt de houding van de Satyagrahi niet minder doeltreffend; integendeel, daardoor wordt het juist moeilijker er tegenin te gaan.

Geweldloosheid is in haar uitwerking als ‘radium’, oneindig veel kleine effectieve hoeveelheid ervan, dat ingezaaid in een kwaadaardig gezwel, definitief inwerkt, voortdurend en geruisloos, onafgebroken. Totdat de ‘gehele massa’ van zieke cellen in gezond weefsel is getransformeerd.

Op een vergelijkbare wijze, werkt zelfs het kleinste beetje geweldloosheid, geruisloos en subtiel, en doordringt het met hulp van vele anderen, de gehele samenleving.

Het weglopen in een conflictsituatie met de tegenpartij, kan nooit een optie, een onderdeel zijn van de strategie van een Satyagrahi, wel eventueel om even een rust in het spanningsveld te brengen, tot zuivering van de situatie. Het belangrijkste doel van een Satyagrahi is, de tegenstander, de ander, van zijn eigen onhoudbare visie te doen inzien, maar dat kan ook die van ‘hemzelf’ zijn!

Wanneer er niet meer redelijk te praten valt, geeft de Satyagrahi niet op, en voorziet deze methode van geweldloze weerbaarheid, in het veld van het ‘lijden’, en dat is het zuiverste verdedigingswapen in de tegenstrijdigheid van het woord, de lijdzaamheid inbrengen, is het dulden, het over je heen laten komen van, intimidatie en misleiding. En de Satyagrahi maakt gebruik van zijn innerlijke overtuiging dat hij voor een goede zaak vecht, en zet geduld en tijd in, en laat zich niet door vernedering en minachting uit het veld staan, ook al doet het hem pijn.

Gandhi ontdekte dat bij het toepassen van Satyagrahi, bij het nastreven van waarheid [reële ware werkelijkheid], op geen enkele manier gebruik mag worden gemaakt, van dwang of intimidatie, maar dat de tegenstander die een ander doel voor ogen heeft, door geduld en medeleven, de kans dient te krijgen, zijn dwaling of misvatting in te zien. Omdat voor de een de ‘waarheid’ een dwaling is, kan het voor de ander zuivere waarheid zijn. en zit er niets anders op dan door te gaan, waardoor het ‘ik’ moet lijden.

De ‘toetssteen’ voor geweldloosheid is dan ook, dat na een woordenstrijd, als er een akkoord of overeenkomst is gesloten, niet bij de eigen of tegenpartij, een wrok of verborgen vijandigheid blijft bestaan.

De ervaring heeft Gandhi geleerd, dat de wet van vooruitgang van toepassing is, op alle ‘rechtvaardige strijd’. Maar in het geval van de geweldloze weerbaarheid, neemt die wet een axioma [onbewezen stelling] aan, want naarmate de strijd of het meningsverschil voortduurt, worden er geen nieuwe elementen aan toegevoegd, en het naar elkaar toe groeien wordt een kwestie van tijd en verdieping. Bij de Satyagrahi is er geen minimum of maximum, en kan er niets van de waarheid afgedaan worden, en men blijft doorgaan, dat is de enige optie, en elke stap voorwaarts, kan een groei in wederzijds respect en begrip zijn.

Het ‘beginsel’ van een “open einde” houdt in, dat de Satyagrahi altijd naar waarheid blijft zoeken, zelfs tot ‘in de positie’ van de ander, en zal hij ook bereid moeten zijn, de waarheid van de ander tot zich te nemen, en conformeren [aanpassen] aan zijn eigen positie.

Die vooruitgang, in het zoeken naar waarheid, zal uiteindelijk ook voor de Satyagrahi, een bereidheid vragen, de eigen positie te herzien als het enigszins mogelijk is. En dat kan een patstelling voorkomen, of de standvastigheid, in een conflict doorbreken, en een klimaat scheppen van geven en nemen, in die zin dat de beider waarheid genuanceerd kan worden, naar een meer gezamenlijke optiek of zienswijze. In zo een klimaat, kan men op deze wijze naar elkaar toegroeien, een patstelling doorbroken worden.

Binnen dat nieuwe klimaat met meer vertrouwen en bereidheid naar elkaar toe, kan een bereidheid ontstaan, de tegenstrijdige belangen of stellingen, terug te brengen naar een meer naar elkaar toe passende eenduidigheid in waarheid.

De kern van dit betoog bestaat uit een proces van een praktisch zoekende uitvoering, naar een voor beide partijen aanvaarde gemeenschappelijke eensluidende waarheid.

Wanneer het leven van miljoenen mensen gegrondvest zou zijn in de waarden van Geweldloze Weerbaarheid, geloofde Gandhi, dan begint dat in de grote stromen van samenloop en omstandigheden, en samenlevingsstructuren, aan de oppervlak ervan te weerspiegelen.

Het pad dat een Satyagrahi, of personen die aan ‘Geweldloze Actieve Weerbaarheid’ beginnen, begint bij elk individu thuis, en in het innerlijk van de mens, te midden van familie en vrienden. Met de hoop dat het pad zich verbreedt geleidelijk aan, tot in haar gemeenschap en samenlevingen, en haar maatschappijen, en op den duur het eigen land of de wereld omvattend.