De Wereldverbeteraar

Op zondag 29 september, de laatste dag van de Vredesweek van 2019 in Nijmegen, ben ik Anthoon Lucas Budel, ‘uit de kast gekomen’.

Stichting KUS uit Nijmegen had een vredeswandeling georganiseerd, die eindigde met een picknick in de tuin van Struin in het Land van Ooij, een kleurrijke duurzame tuin voor werk en ontmoeting.

Het leek mij dan ook een mooi moment om in het openbaar kenbaar te maken dat ik ‘uit de kast’ wil komen, door te vertellen dat ik tot de orde van ‘Wereldverbeteraars’ behoor. Want dat woord is ook een begrip van alle tijden, iemand die zich inzet om ‘wantoestanden’ kenbaar te maken, ruchtbaarheid aan zaken wil geven die niet in orde zijn, die schade toebrengen aan maatschappij en samenleving, die in onze maatschappij niet echt serieus worden genomen. En deze wordt al gauw af-geserveerd als zwever, of erger nog genegeerd, wanneer niemand reageert op zijn gestructureerde aanwijzingen, die door een ‘wereldverbeteraar’ op de kaart wordt gezet.

Een Wereldverbeteraar is iemand:

1. Die gepassioneerd en gedreven door een innerlijk vaardigheid zaken aan de orde wil stellen.

2. Hij/Zij maakt zichzelf zichtbaar in het publieke domein en treedt naar buiten met zijn persoonlijke verhaal.

3. Hij/Zij is in staat een complex, (wereldwijd) probleem zichtbaar te maken, zodat het voor iedereen hanteerbaar wordt, die mee wil helpen met de oplossing ervan.

4. Hij/Zij maakt verbinding met anderen, zodat zij volgers kunnen worden.

5. Hij/Zij zoekt contact met mensen die mee willen bouwen aan een positievere samenleving.

Die ‘wereldverbeteraar’ is een denkend mens die bewust streeft naar verandering in een maakbare samenleving. Is iemand die een beweging op gang wil zetten, dat zich verspreidt over geheel de samenleving. De ‘samenleving’ die niet wil of kan overzien wat een wereldverbeteraar wel kan zien.

Ik heb dan op zondag 29 september moeten verkondigen, dat ik als ‘wereldverbeteraar’ niet in staat gebleken ben om de laatste twee punten 4. en 5. te realiseren. Niet in staat gebleken het (vredes) initiatief La Lucas van de grond te krijgen. Opdat het in brede kring een stem zou krijgen die gehoord kan worden.

Helaas is er sprake van een zwijgende minderheid in en rondom Nijmegen. Van een 70 tal organisaties en individuen die door mij benaderd zijn, is het gebleken dat ze niet of nauwelijks hebben willen reageren op de uitnodigingen die ik hen heb toegestuurd.

Titus Brandsma sprak er al over in zijn rede over ‘vredelievendheid’ in de Bergkerk te Deventer in 1931, nu zo’n 88 jaar geleden, ‘wereldverbeteraars’ willen niet gehoord worden door het grote publiek, helaas zei hij, is dat van alle tijden.

Titus Brandsma zegt daar ook; in alle tijden, en bij alle volken kennen wij die ‘herauten’, de apostelen des vredes. En ook in onze tijden ontbreken ze niet, gelukkig. Hij spreekt dan over een ziekte die woekert in de tijd, en dat mensen zich moeten bezinnen om die ziekte te bestrijden, door hun gezond verstand in te zetten. Eigenliefde en hebzucht zijn de kwalen van alle tijden, waar ze stelling tegen moeten nemen.

Het is merkwaardig dat door alle eeuwen heen ‘herauten’ voor vrede opstaan, vredestichters of verkondigers, die wijzen op de ziektekiemen die in een samenleving kunnen woekeren. Steeds wanneer hun stemmen verloren gaan na een strijdgewoel vol verschrikkingen, of na ontkenningsfasen, klinkt de waarschuwende stem van een heraut weer opnieuw, die om aandacht vraagt.

Zo vergaat het ook een ‘wereldverbeteraar’ in onze tijd, wanneer zijn activiteit dreigt onder te gaan in de vergetelheid van ‘zijn’ tijd.